Terug naar de sportschool

Gisteren ben ik voor het eerst in een maand of vijf weer eens in de sportschool geweest. Stom hoe snel dat gaat, van twee keer per week een beetje trainen naar helemaal niks meer doen. Eerst stak de ziekte zijn nare hoofd op en daarna ‘mocht’ ik niet, vanwege het infectiegevaar dat bij de chemokuur kwam kijken.

Ik vond het in ieder geval wel weer kunnen – dat ik erheen ging – en dus stond ik gisteren tien minuutjes op de crosstrainer, heb ik tien minuutjes gefietst en nog eens tien minuutjes uitgelopen op de loopband. Niet te actief, je moet rustig beginnen. Nou….ik was Kapot! Na 2 minuten al! Maar verder was het goed, kwestie van opbouwen en volhouden, en misschien broertje overhalen om ook weer eens te gaan? Alleen is ook maar zo alleen!

Hoe het verder gaat

Voor ik het vergeet, ik was gisteren ook even in het ziekenhuis om wat uitslagen te krijgen en meteen even kennis te maken met mijn nieuwe dokster T. De kennismaking was vooralsnog van korte duur, want bij de volgende afspraak ligt ze zelf in het ziekenhuis en mag ik langs bij bij vervanger dok(s)ter W.

Hoe het ging? Het is bijna niet te geloven, maar ik lijk zowaar een normaal mens, bloedtechnisch gezien. Volgens mij waren ze allemaal wel tevreden over het resultaat en nu is het een kwestie van doorzetten met nieuwe medicatie. Vanaf vrijdag ga ik de presnison per maand afbouwen en start ik met Azathioprine (Imuran). Dolle pret. Van de eerste krijg je honger, van de tweede een verminderde eetlust. Te gek! Dan vallen die (vocht)kilo’s er zo weer vanaf toch?

Wat ik net wel lees (en wat ik eigenlijk ook wel wist), alcohol blijft een no-go-area. Niet dat ik ‘vroeger’ elk weekend lam was, maar ik zou zo graag gewoon weer eens zonder na te denken een beetje willen pilsen. Zonder rekening te hoeven houden met eventuele leverbeschadigingen en of andere enge bijwerkingen. Nou ja. Een paar af en toen mag vast wel, er staat tenslotte ‘niet aan te raden’ in de bijsluiter en dat is in mijn boekje heel iets anders dan ‘afraden’. Toevallig.

PS Laat mijn moeder het maar niet horen. Oeps. Te laat 🙂

Mijn portfolio

Ik werk al jaren in de internet business, maar een serieus portfolio heb ik nog niet online staan. Dat kan natuurlijk niet. Het domein is er al wel, dus ik ben onlangs eindelijk eens aan het knutselen geslagen. Even WordPress installeren, eitje. Maar dan. Het ene na het andere thema erop gezet. Allemaal prachtig. Alleen ben ik ze na een dag alweer zat. Dan maar weer zelf sleutelen. Dat portfolio, dat komt er ooit nog wel eens van.

(Ondertussen is alles behelpen, ik ben compleet van slag zonder camera.)

Sip

En toen was ik sip. Gisteren liet ik op het strand mijn camera vallen. Stuk. Geen garantie meer. Daarnaast had ik geen zonnebrandspul bij me. Hoofd is nu een tomaat. Pijn. En nu ben ik ook nog eens klusmoe. Lampjes opgehangen. Verkeerd om. Alles weer los. Accuschroefboormachine leeg. Met de hand niet te doen. Dan maar instabiel. Gat in muur vullen, halve muur dondert eruit. Weer vullen. Opruimen. Even nog iets met verf doen. Verf laten vallen. Opruimen. Met terpentine. Mooie lichte plekken op de vloer. Stom. Dan maar een bakkie koffie zetten. Koffiediklade vol. Ding eruithalen. Laten vallen. Opruimen. Water op. Bijvullen. Knoeien. Opruimen.

Argh! Ik doe helemaal niks meer! Wat een stinkdag!

Waarom het brood in de supermarkt altijd op is

Hebben jullie dat ook? Dat je in de supermarkt komt en het brood is op? Altijd? Ik weet nu hoe dat komt. Want vandaag zat het brood voor de lunch op kantoor in een zak van de C1000 in een andere zak van de bakker die het brengt. Dat betekent dat bakkers heel vroeg ’s ochtends opstaan, naar de supermarkt gaan, al het brood kopen, dat in hun eigen zakken stoppen en het dan uitdelen op de kantoren in Nederland.

Zo gaat dat! Echt waar!

Middernachtelijke schoonmaak

Vannacht was weer zo’n hopeloze slapeloze nacht. Ik had natuurlijk weer Criminal Minds zitten kijken vlak voor het slapen gaan en dat is niet goed voor je nachtrust. Daarnaast heb ik gedoe met mijn webhosting en moest ik ook daar uren over nadenken.

Het probleem is dat ik een bepaalde WordPress plugin wil gebruiken, maar die werkt alleen onder PHP5. Mijn site draait nog op PHP4 en dan krijg je een foutmelding. Als je een oudere versie installeert van de plugin zou het allemaal wel moeten werken, maar helaas, ook dan krijg ik een foutmelding. Een andere, dat dan weer wel. Beetje frustrerend, want ik kan geen enkele andere plugin vinden die ook maar een beetje doet wat deze kan.

De oplossing zit hem in het switchen van Payment Plan bij mijn hostingprovider. Ik heb nu een gruwelijk duur abonnement van &16,95 voor allemaal ColdFusion dingen die ik helemaal niet gebruik. Dus ik wil graag naar het PHP5 developer abonnement, waar ik de goede PHP versie heb en maar $2,95 ga betalen. Dat is wat, anderhalve euro ofzo?

Ik had bijna al op de switch knop gedrukt, toen ik er achter kwam dat het minder betalen ook betekent dat je ietsiepietsie minder diskspace krijgt. Ietsiepietsie minder dan dat ik al in gebruik heb. Oeps. En dat mijn sites doorverwijzen op basis van ColdFusion. En dat ik voor Vaders ook nog een formuliertje heb draaien op ColdFusion. Hmmm.

Dus toen ik dat allemaal in mijn hoofd had, heb ik tussen drie en vier vannacht de boel online netjes opgeruimd (weg met mijn 6 (!) onafhankelijke WordPress installaties) en heb ik daarnet een redirect geschreven in PHP (zo trots!). Nu alleen dat formulier nog en ik kan eindelijk loos met die plugin.

Het was een hele, hele, hele lange nacht. En inmiddels ook een hele, hele, hele lange dag!

In de aanval tegen de fruitvliegjes

Omdat ik door de prednison ontzettend veel honger heb en tevens bizar vroeg opsta, heb ik de tijd en zin om elke dag te beginnen met twee stuks fruit. Nectarines zijn mijn favorieten van het moment, op de voet gevolgd door kiwi en sinaasappel. Die laatste gaat waarschijnlijk ingehaald worden door de mineola, een soort mandarijn maar dan veel sappiger. Zomerfruit, helemaal goed.

Maar.

Binnen een uur na aanschaf van een nieuwe voorraad fruit zit de keuken alweer vol met fruitvliegjes! Die vieze, gore, slome, fladderaars! Waar komen die in vredesnaam toch zo snel vandaan? Wikipedia zegt dat de fruitvlieg – aka drosophila melanogaster – een voortplanttijd heeft van 14 dagen. Dat betekent dus dat ze met zijn allen gezellig in de supermarkt wonen waar ze de hele dag eitjes leggen in mijn fruit. En die eitjes komen meteen uit zodra het fruit mijn fruitschaal raakt. Eenmaal in de keuken verhuizen ze graag van de fruitschaal naar de vuilnisbak zodat je elke keer wanneer je iets weggooit zo’n wolk van die zwabberende beestjes in je gezicht krijgt.

Gatver.

Nou lijkt het misschien dat je nooit meer van die vieze beesten af komt, maar in de loop der tijd heb ik een aantal trucs ontwikkeld voor een snelle en effectieve slachting. Het allerbelangrijkste is om eerst te checken of er misschien fruit ligt te rotten. Daar worden ze namelijk jippig van en poepen ze er meteen twee keer zoveel eitjes uit. Ik zweer het je. Rot fruit is bovendien niet lekker en dat gooi je dus weg. Daarna kun je twee dingen doen. Of je pakt zo’n elektrisch tennisracket en hangt dat boven fruitschaal of vuilnisbak en dan ga je een beetje schudden. Ze knetteren serieus fantastisch! Heb je geen racket, dan pak je de stofzuiger en zuig je ze gewoon op (tip van vriendinnetje). Werkt ook uitstekend!

Maar check dus eerst dat rottend fruit, vooral wanneer je een weekendje weg gaat of een dagje festival doet. Zo’n invasie wil je niet. Echt niet.

Gatver!

Fit

Vanwege mijn lage weerstand en het bijbehorende grote groepen ontwijkend gedrag ben ik al best een poosje niet in de sportschool geweest. Maar dat gaat veranderen, zodra het weer kan! Want van een weinig werken en dom bankhangen is van mijn conditie weinig over. En dan heb ik het nog niet eens over de bijwerkingen van al die (klote) prednison. Over een paar weken ga ik op vakantie maar om nou te zeggen dat ik bikini-klaar ben? Nee.

Een mazzeltje heb ik wel. Ik kreeg net een e-mail dat de Wii Fit eindelijk verzonden is! Zou ik dan toch ietsiepietsie sexier op vakantie kunnen gaan? Geeft anders ook niet, dan blijf ik gewoon lekker drijven met mijn lompe zwemband!

Klussen met Nic deel XVII

Daar ben ik weer hoor, deze kluspipo dacht even simpel een randje te kitten. Viel dat even tegen! Toen ik eindelijk na lang graven in de schuur de het kitpistool gevonden had, bleek er natuurlijk nog een oude kitdinges in te zitten die er met geen mogelijkheid uit wilde. Ik snapte er niets van. Duwen, trekken, hamer erbij (dat kan natuurlijk nooit goed gaan, maar ja, op een gegeven moment word je wanhopig), Google. Google zegt ’trek de pen naar achteren’. Aha, zie daar het probleem. Die hele pen zat muurvast. Weer de hamer erbij, paar tikjes en even als een Jerommeke flink draaien en trekken en eindelijk kwam het ding los. Goed. Half uur verder en nog geen ruk gedaan en ik vond het ook eigenlijk wel weer genoeg geweest.

Dat was eergisteren.

Vandaag ben ik verder gegaan met het kitavontuur. En wat blijkt? Kitten zelf is easy! Ik had volgens het stappenplan van de Gamma de boel netjes afgeplakt – ondanks het hoongelach van vriendje. Dan even met dat gekke ding erlangs, afstrijken met je vinger, tape verwijderen en na vijf minuten is het al klaar: een stuks kakstrak kitrandje. Kitten is hardstikke leuk! Ik ben nog op zoek geweest naar nog meer gapende kieren, maar helaas, niks te vinden. Ach ja, het is niet alsof de keuken bijna af is ofzo…