Vrijdagmiddagvervolgverhaal

Wanneer een stel pubers je telefoon stelen en dan niet al te snugger blijken te zijn, dan krijg je dit soort taferelen!

Sorry, geen foto hier, want ik kan het echt niet aanzien. Vooral die linker niet, die is gewoon smerig. Dat was erg onaardig van mij, ik heb ook een zware jeugd achter de rug.

Update: Dankzij Geen Stijl zijn de boefjes inmiddels bekend en hebben ze beloofd de gevonden – dus niet gestolen – telefoon bij de rechtmatige eigenaar terug te bezorgen. Zou ik ook doen als ik zo te kakken gezet zou worden. Overigens geheel eigen schuld, want wat je vind…juist ja, dat breng je naar de politie!

Retail-therapy

De arboarts vind het onverstandig wanneer ik de middagen slapend doorbreng. Ik moet een beetje actief blijven van hem. “Lekker naar buiten, in beweging blijven. Ga je toch gewoon ’s middags shoppen”, zei hij, “gezellig met je vriendinnen!”. Serieus, dat zei hij. Uit welk jaar komt die man?!

Anyway, ik heb vanmiddag zijn advies opgevolgd en ging vol goede moed naar de IKEA. Zonder vriendinnen, want die werken namelijk wel gewoon. Maar die arboarts die kan me wat met z’n shoppen, ik ben kapot! Volgende keer shop ik mooi weer online, lekker thuis vanaf de bank. Ben tenslotte een moderne vrouw.

(Ja, jullie dachten zeker dat ik als een kuddekoe door de H&M gerend was om wat Victor en Rolfjes te bemachtigen. Maar dat kan ook gewoon online. Ha!)

Onderzoekmoe

Voor de verandering was ik weer eens in het ziekenhuis en aangezien ik weiger me ooit nog te laten opnemen hadden ze een kakstrakke dagplanning voor me gemaakt. Melden op afdeling, stollingstijd meten in het lab, terug naar de afdeling, infuus in arm, nieuwe stollingstijd meten in lab, terug naar afdeling, wachten, weer stollingstijd meten in lab, weer terug naar afdeling, wachten en dan nog een keertje naar het lab. Vol goede moed stond ik daar voor mijn laatste stollingstijd, kon niet! Lab was nog een uur open, maar dan doen ze geen stollingstijden meer…stelletje luie prikkers! Terug naar de afdeling, klagen, bellen en uiteindelijk hadden ze na een uur toch iemand gevonden die het alsnog wilde doen.

Wat een gepruts is het toch elke keer. En het heeft ook nog eens niets opgeleverd. Mijn bloed laten stollen duurt lang, heel heel lang…en dat wisten we al. Ik heb inmiddels 7 littekentjes om dat te bewijzen…en ik heb geen zin meer. Ik ben onderzoekmoe!