Griepprik

Hij zit er in hoor! Geen griep voor mij deze winter!

Ik vond het trouwens best gezellig bij de prikfabriek. Je loopt naar binnen, geeft je briefje af, omzeilt rollators en elektrische oma-karretjes, haalt wat slome bejaarden in, gaat door een deurtje, iemand ramt een naald in je arm en je mag door een ander deurtje weer naar buiten. Was de huisartsenpraktijk altijd maar zo efficiënt.

Wakker worden

“Ik ben ten einde raad”, zei ik. “Dit is mijn laatste redmiddel.”

Afgelopen zaterdag stond ik in de Scheer en Foppen en ik kocht een Philips Wake Up Light. Wakker worden is sowieso niet mijn sterkste kant en met die steeds donker wordende dagen vergaat de zin in opstaan me helemaal. Ik wil in winterslaap! Maar aangezien dat geen optie is, moest er dus wat gebeuren. Licht heb ik nodig!

Hoopvol voor morgen heb ik dus net een kwartiertje geprobeerd het ding in te stellen… doet hij het niet! Is potverdorie het bijgeleverde lampje kapot. Zucht. Morgen maar weer terug. Wat dat betreft komt de wintertijd net op het goede moment, dat ene uurtje meer licht ’s ochtends is mijn redding. Vooralsnog.

Wordt vervolgd.

Indoor golf

Moeilijk, moeilijk, moeilijk! Ik dacht dat ik na het midgetgolfen gewoon golfen ook wel zo door zou hebben. Maar dat valt nog niet mee. Stok recht houden, beetje door je knieen (“Frans toilet! Frans toilet!”) en dan vanuit je schouders slaan. Moeilijk! Leuk!

(En de dag erna verschrikkelijke spierpijn natuurlijk. We waren ook best lang bezig, en als je niet achter je bal aan hoeft te lopen, ben je veel aan het slaan. Ik voel allemaal spieren waarvan ik niet wist dat die er uberhaupt zaten. Geeft niks, ik zou zo weer gaan!)

Computerperikelen

Na 4 uur handleiding lezen, testprints maken, Googlen en ten einde raad door het huis schreeuwen, heb ik het eindelijk voor elkaar: mijn nieuwe alles-in-een- fotoprinter-scaner-copyer doet het! Het probleem was dat gewone prints op papier er perfect uitzagen, maar die op fotopapier waren vies, vlekkerig en onscherp.

R a d e l o o s werd ik ervan.

Nou ben ik echt geen domme n00b ofzo, maar die handleiding is echt voor gevorderden. De hele tijd stond er “druk op knopje zus en druk op knopje zo”, maar ik kon die hele kutknopjes dus niet vinden. En via Google werd ik ook niet veel wijzer, alleen maar laaiend enthousiaste recensies, niks geen mensen met problemen. Zucht.

En wat was het nou? Nou? Het Papier Zat Verkeerd Om. OMG. Wat een beginnersfout. Ik schaam mij diep.

Lesbos 2007

Dat ik met weinig slaap niet op mijn best ben, bleek maar weer eens toen we elf dagen geleden op een hufterige tijd op Schiphol waren om op vakantie te gaan. Niet dat het veel uitmaakte, want wanneer ik ga vliegen ben ik altijd een beetje nerveus en haat ik iedereen in het vliegtuig. Wat scheelde was dat de gemiddelde leeftijd in het vliegtuig toch zeker wel boven de 80 lag en er geen jankend kind te bekennen was. Een van de grote voordelen van laat in het seizoen gaan, de kindertjes zitten alweer op school. Half in coma kwamen we aan op Mitilini Airport waar we gelukkig niet met de bus mee hoefden (2,5 uur rijden naar onze locatie hoorden we later) maar waar ons eigen glimmende karretje al klaar stond. Het bebaarde meneertje dat tegelijk met ons zijn (oerdegelijke) auto kwam halen, stond heel jaloers te kijken naar onze Jimny (hehe). Mocht zeker niet van zijn vrouw. Gelukkig ben ik een goede vrouw (ha!). Van de heenrit weet ik niks meer, behalve dat we behoorlijk verkeerd reden omdat ik een afslag miste. Oeps. Eenmaal in Molyvos koffer neergekwakt en gaan slapen bij het zwembad. In de zon. Ja, wij hadden WEL zon, de hele tijd, heel veel, lekker warm! Jeuj!


In de dagen erna combineerden we kleine excursies met veel uitrusten en boeken lezen (3,5 boek uit waarvan een hele dikke) op het strand. We zijn naar de bronnen van Eftalou geweest maar dat was best stom. De hele plomp lag vol met ouwe vellen en aangezien ik toch niet meer in wonderbaarlijke genezing hoop hebben we het erbij plonzen maar achterwege gelaten. Het kasteel van Molyvos was wel erg tof, alleen konden we er niet in omdat het gesloten was voor renovatie. Dat was niet het geval bij het “Petrified Forest”, oftewel het Versteende Bos. Mooi hoor, allemaal stronken van steen! Kijk, deze is net een chagerijnig oud mannetje 🙂

En niet te vergeten, veel off the road gereden. Ik vond het af en toe echt poepeng, witte knokkels van het goed vast houden terwijl mijn ingewanden alle kanten op gingen. En toch is het leuk! Beetje grinniken zo van “haha, vond jij het eng, ik vond het echt niet eng hoor!”.

Sowieso is Molyvos niet de plek waar je moet zijn als je last hebt van hoogtevrees of zoals ik, steiltevrees. Het dorpje ligt op een berg, het hotel stond onderaan en dat betekende dat we iedere avond als een hijgend paard uiteindelijk bij de restaurantjes aankwamen. Die dan een mooi balkon hadden met uitzicht op de baai. Maar niet over het randje kijken, want daar was een afgrond van 30 meter! Niet teveel eten en hopen dat er geen hele dikke mensen naast je komen zitten.

Verder de strandjes van Petra, Anaxos, Gavanthas, Sigri en Eressos gecheckt, allemaal tof en lekker rustig (lees: leeg). In Eressos staat De Rots waar Sappho vanaf gesprongen was toen ze het niet meer zag zitten, maar welke dat precies was weet ik niet, er waren nogal veel rotsen. En Lesbos is geen Amerika, dus geen borden, MacDonalds, reuzenrad of mensen in klederdracht. Het beste strandje bleek uiteindelijk dat van Petra, 10 minuutjes rijden met veel kleine eettentjes. Grappig wel, strandje in dorpje waar we zitten vinden we meestal stom dus scheuren we elke keer hele eilanden over naar andere strandjes).

En zo vlogen de dagen voorbij en konden we zo’n beetje het hotel achter ons sluiten. De dag voor vertrek hadden ze alle strandstoelen al in de opslag gezet en waar veel eettentjes al gesloten. Maar toch raad ik het iedereen aan, lekker laat in het seizoen gaan. Heel veel rust en nog even lekker opwarmen voor het echt koud wordt. Zucht, mag ik nou weer terug?