Month / mei 2004

by Nicoline Wouterlood

Canon CP-22

Jaaaaa! Na een ultrakort bezoekje aan de real-life winkel waar hij natuurlijk uitverkocht was (dat heb je in Nederland wanneer iets tot ‘beste koop van de maand mei’ uitgeroepen wordt door de Consumentenbond), heb ik hem zijn iets nieuwere broertje in de online shop besteld! En wegens de briljante feature ‘afleverdatum invullen’, weet ik dat hij aankomende dinsdag keurig netjes op werk afgeleverd wordt :-)!

Wattan? De CP-220 Compact Photo Printer natuurlijk, camera eraan hangen, op wat knopjes klikken en na 85 seconden fotootje uitgeprint…!

Update: keek net even snel mijn mijn online bestelstatus, zie ik dit “Orderstatus: Uw bestelling is verpakt en staat klaar voor vervoer naar het afleveradres.” Nou kan ik helemaal niet meer wachten!!!

Update 2: zoals beloofd issie gisteren op werk afgeleverd…maar ik ben ziek! En dus niet daar! Wat enorm suf! Maa morgen ga ik echt weer werken…ik moet hem zien!

by Nicoline Wouterlood

Een nieuw Coolbook

Toen ik vorig jaar begon met mijn papieren Coolbook, had ik nooit durven dromen dat hij zo snel vol zou zijn! En inmiddels ben ik al met deel II gestart, maar – zo had ik ooit bedacht – dat mocht niet hetzelfde type boek zijn. Deel II werd uiteindelijk een Coolbook met ringbanden in het midden, alleen de maat die ik had gekocht bleek in de praktijk dusdanig onhandig, dat ik nu echt besloten heb om daar niet mee door te gaan. Het ding is ideaal voor schetsen, maar vreselijk naar om in de knippen, plakken, verven en schrijven. Hij mist iets, heeft geen uitstraling, is er gewoon niet geschikt voor. Dus na een winter modderen kocht ik twee maanden terug een andere. Maar ook die heeft inmiddels afgedaan. Hij is te stijf, te stug, het papier te wit, ik krijg al een writersblock als ik er aan denk.

Ondertussen stapelen de dingen die schreeuwen om bewaard te blijven zich op. Er moet echt een nieuwe komen! Een goede! Een echte! Een mooie! De redding kwam onverwacht. Vriendinnetje A. is inmiddels ook helemaal een het schrijven en tekenen geslagen en toen ik haar Coolbook zag, was ik op slag verliefd. Een heuse, echte moleskine. Wat? Ja dat dacht ik toen ook. Voor zover ik het tot nu toe begrepen heb is de moleskine de koningin der Coolbooken. Zonder er ook maar iets in te schrijven heeft het ding – naast een mooie naam – al heel veel historie van zichzelf! (En zuurvrij papier, iets wat ze bij mijn standaard spullenshop niet begrepen; gelukkig hebben ze er verder wel veel prima spul.)

Hoe dan ook, ik kan niet wachten tot zij binnen is!

by Nicoline Wouterlood

Eetcafe de Vingerhoed

Eetcafe de Vingerhoed is een van mijn favoriete eetcafe’s in Utrecht. Voor heel weinig krijg je heel veel eten. Geen moeilijke gerechten, maar gewoon lekkere, gewone dingetjes. Ze hebben een hele fijne weekschotel met een stukje vlees, megaveel gebakken aardappeltjes en de groente van de week (heel gezond!). En je krijgt er altijd een toetje bij (stukje meloen of een mandarijn, lekker basic) en een bakje salade. Het is er wel altijd vrij druk, dus zorg dat je vroeg bent!

Naast dat het een prima kroeg is om doordeweeks even wat te eten, is de Vingerhoed ook mijn standaard indrinkkroeg voor op de zaterdag (als we in Utrecht blijven tenminste). Ben je er rond een uurtje of tien, dan kun je meestal nog wel ergens zitten, de bediening is hartstikke snel met pilsje aanleveren en het publiek is niet vervelend. Het enige minpuntje is dat de muziek op zaterdag altijd net even iets te hard staat, dus bij het kiezen van waar je gaat zitten moet je altijd goed opletten dat dat niet recht onder een van de boxen is. Prima tent (ook omdat hij bij Vriendje om de hoek zit)!!

by Nicoline Wouterlood

Da Vinci Code (Dan Brown)

Tussen het werken, eten en suffe dingen doen zoals boodschappen halen en de was ophangen door ben ik op het moment heel druk aan het lezen. Daarom was Hemelvaart ook een uitkomst: mooi weer, niet werken, boek lezen in het park! Dan Brown’s Da Vinci Code was na tien bladzijden al helemaal spannend en naar mate ik in het boek vorder wordt het steeds beter! Er zitten raadsels in en schilderijen en geheimzinnige sektes en rituelen en ik wil alleen nog maar verder lezen en dat is lastig als je moet werken. En boodschappen doen. En de was ophangen.

Het mooiste nog van het boek tot nu toe is de voor mij totaal nieuwe introductie van het concept PHI. PHI is – zo heb ik vernomen – de Gulden Snede, de ideale verhouding die overal in de natuur terug komt. Als je in een bijenkolonie de verhouding berekent tussen het aantal mannetjes en vrouwtjes krijg je dat getal. Als je je lengte deelt door de afstand van je navel tot de grond krijg je dat getal. En dat geldt dus ook voor je armen en je vingers en je hele bottenstructuur. En het geldt ook voor de afstand tussen de zonnepiten in een zonnebloem. Het getal is overal, het is de perfecte verhouding, het zijn de legosteentjes van Moeder Natuur. Ik moet hier meer over weten! En – lang leve internet – hier is een mooi startpunt!

by Nicoline Wouterlood

De Figurant

Op zondagen doe ik meestal bar weinig, maar dit weekend hadden we iets heel speciaals gepland. Voor de eerste keer in mijn leven (en waarschijnlijk ook de laatste keer) was ik Figurant. Via Buutvrij kregen we vorige week woensdag het bericht dat ‘ze’ vrijwilligers zochten om te figureren in de videoclip van het liedje Back Together van Hardsoul – beter bekend als DJ Roog, zijn broertje Greg met vocals van Ron Carroll. Dus ik schreef me in, kreeg de locatie door en zondagavond stonden we er dan, midden op een bouwterrein aan de A1 bij Amersfoort.

Het idee achter de clip was om de vercommercialisering van de muziek uit te beelden en hoe Roog en Greg daar dwars tegenin gaan. Ron Carroll (blijkbaar heel beroemd) stond boven op een enorme berg zand ‘de top in de muziek’ te symboliseren, terwijl de figuranten al rollend en dansend naar beneden gingen als zijnde de commerciëlen. Roog en Greg klommen juist omhoog tegenin alle stroming in om bovenaan te gaan zwaaien met de Hardsoul vlag.

Wat de hele boodschap erachter ook is, ik heb me erg vermaakt. Figureren is toch vooral heel veel wachten, maar toen het uiteindelijk dan zover was ging het allemaal erg snel. Met zijn allen de berg op, gezellig naar beneden, beetje dansen, schreeuwen en joelen en dan ‘we doen het nog een keertje, jongens!!’. Ook leuk: de file van kijkers op de snelweg, de berg weer op, de berg weer af, voor de honderdste keer je schoenen leeggooien, dom lachen naar de camera, warme drankjes drinken bij de vrachtwagen van de catering, de berg op, de berg af, klappen voor jezelf, klappen voor de cameramensen, regisseur en de artiesten, en nog meer klappen voor jezelf, speeches over hoe fijn iedereen het wel niet vindt dat je er bent, de berg weer op, de berg weer af en uiteindelijk moe maar voldaan weer naar huis.

Een raar feestje! Wel twintig keer hetzelfde nummer gehoord :-)!

by Nicoline Wouterlood

Cafe Restaurant De Kijker

In het kader van een reünie ben ik gisteren uit eten geweest in Cafe Restaurant De Kijker op de Lange Jansstraat. Voor niet al te veel geld kun je er kiezen een (beperkt) aantal fijne gerechten. Omdat het er vrij donker is en om zijn naam eer aan te doen, zit er aan de kaart een zaklampje vast zodat je wat beter kunt lezen wat ze precies serveren. Een leuk idee!

Op de kaart zelf en hoe het uiteindelijk smaakte heb ik weinig aan te merken, MAAR qua bediening en vooral snelheid laat de Kijker nogal wat te wensen over. Het voorgerecht kwam pas na drie kwartier en hetzelfde verhaal herhaalde zich bij hoofdgerecht en toetje. Het feit dat we zo lang moesten wachten kwam hoogstwaarschijnlijk doordat we met 7 personen in totaal waren, want bij de tafeltjes om ons heen waar allemaal duootjes zaten, ging het vele malen sneller. Hoogst irritant! Wanneer je met zijn tweeen gaat eten is de Kijker echt prima te doen, maar voor grotere groepen zou ik deze niet aanraden. Gemiste kans!

by Nicoline Wouterlood

Kill Bill Vol. II

Nog even snel voordat Troy uitkomt en de plek van Kill Bill Vol. II overneemt in zaal 1 van Rembrandt naar de bioscoop geweest omdat je sommige films nou eenmaal op groot scherm moet zien. En ondanks dat ik Vol. I ietsiepietsie beter vind, was het wel een ontzettende vieze maar goeie film! Eigenlijk kun je bij een film in twee delen niet zeggen dat de ene beter is dan de andere, want in principe is het maar een film. Eigenlijk ben ik van mening dat Tarantino niet zo eigenwijs had moeten zijn en beter had moeten knippen. Want het in twee delen vertonen is jammer. Deel II begon ook met een intro over ‘hoe het allemaal zo gekomen was’ alvorens het geweld los barstte!

In deeltje II zie je minder bloed, maar wel weer fijne vieze dingen (dat oog!). Erg fijn is ook dat de stukjes allemaal op hun plek vallen, we wisten al waarom ze het deed, maar hoe is ze geworden wat ze is (werktechnisch gezien), dat was nog wat onduidelijk. Verder was ik vooral onder de indruk van Bill himself als ontzettend nare man, was de muziek weer helemaal af en ook het einde kon ik waarderen. Beetje sentimenteel, maar ach, aangezien het daaraan nogal ontbrak in Vol. I heb ik het door de vingers gezien!

by Nicoline Wouterlood

Mej. Janssen

Gisteren met vriendinnetje A. uit eten geweest (nou ja uit eten – even wat happen is een betere term) bij Mej. Janssen (gruwelijke, sleazy site), een klein restaurantje aan de Oude Gracht bestaande uit een terrasje aan de gracht en een werfkelder waar je lekker binnen kan zitten. Het eten is er lekker! Niet bijzonder goedkoop – vrij duur zelfs – maar erg goed binnen te houden. Je krijgt ook gewoon veel verschillende dingetjes. Dus wel het standaard vrij lege bord met lap vlees maar daarbij krijg je twee verschillende soorten groente, patatjes en gebakken aardappeltjes en ook nog eens een berg salade. Mijn groente quotum heb ik in ieder geval gehaald.

Moet me toch een ding van het hart. Gisteren was het op zich best lekker weer. Niet extreem heet, niet vreselijk koud, geen harde wind, maar gewoon best lekker. Winterjassen in de kast weer, zomerjassen aan. Wat gebeurt er dan in Utrecht? Bij het allereerste zonnestraaltje denkt heel Utrecht dat het zomer is en in de zomer moet je als stadsmens buiten eten. Bij elk zichzelf respecterend restaurant zit wel een terras, dus die zitten helemaal vol met mensen die ‘verplicht’ buiten eten ‘want het is zo lekker weer’. Terwijl het dus gewoon koud is of in ieder geval koud wordt binnen het halve uurtje dat je je op het terras hebt neer gezet. En dan moet je eten nog komen…

Begrijp me niet verkeerd, van mij mag iedereen gewoon buiten eten hoor, want het betekende wel dat we binnen vrij plaatsen keus hadden, sterker nog, we waren de enigen die binnen zaten (al liep het snel vol toen de zon echt verdwenen was). Misschien ligt het gewoon aan mij. Ik ben gewoon geen buiten eter! Ben een koukleum, hou niet van beestjes en ik kom uit een stad waar het altijd waaide. Eigenlijk is er maar een type buiten eten waarmee je mij blij maakt en waar ik nu al naar uitkijk: bbq-en op het balkon! Wanneer wordt het 30 graden, lief KNMI???

by Nicoline Wouterlood

Bevrijdingsfestival Utrecht

Ondanks dat het superkoud was en het waaide alsof we op de Everest stonden – huh? nou kijk maar 🙂 – heb ik toch de middag doorgebracht in het Griftpark waar het bevrijdingsfestival werd gehouden. Gelukkig acht het bedrijf waar ik werk ‘vrijheid’ erg belangrijk (behalve onder werktijd), vandaar dat we ieder jaar op 5 mei vrij hebben en niet eens in de 5 jaar zoals de meeste werkende mensen.

Eerst een uurtje naar Soulvation zitten luisteren (ik moet daar een cd van! geregeld!) en naar de skateboardende kindjes gekeken tot we toch wel heel erg bevroren waren, dus fietsten we maar weer terug naar de stad om even snel ergens wat te eten. Daarna was de wind wonderbaarlijk genoeg ineens gaan liggen en was de rest van de avond in het park vrij aangenaam. Extince trad op maar klonk voor geen meter…dat kwam schijnbaar door de plek waar we stonden, want voor Tasha waren we een klein stukje verhuisd (dichter bij de biertent – waar het zo druk was dat we de biertjes maar hebben laten zitten) en zij klonk toch een stuk beter. De avond werd afgesloten met een beetje lauw vuurwerk (ik wil echt een overdaad aan kleur en keiharde knallen…en dus geen vuurwerkshow alsof iemand zijn spulletjes van oud en nieuw nog overhad) en daarna ging half Utrecht tegelijk op de fiets weg, erg gezellig 🙂

In ieder geval heb ik er duizend foto’s van gemaakt, die als ik JAlbum aan de praat heb of zelf een fotoapp in elkaar gesleuteld heb (liever gezegd: in elkaar heb laten sleutelen) ook binnenkort online te zien zijn!