Huisje, boompje, beestje

Toen wij dit huis kochten stond er een boom in de voortuin. Supermooi, want de muur van het hoge huis naast ons is een beetje saai grijs, dus dat camoufleert mooi. Oordeel zelf.

We wonen er nu iets langer dan een jaar en bomen worden groter. Zo groot dat het eng werd wanneer het stormde. Voor mijn gemoedsrust moest er dus een stukje af, snoeien in de volksmond. Maar aangezien het geen uitdagende hoge boom was, had de tuinman die ik belde geen zin om langs te komen. Tsk. Supermodel! Andere tuinmannen belden überhaupt niet terug en dus werd de boom hoger en hoger.

Toen sprak ik de ouders van vriendje en die hebben al jaren een tuinman. Dus ik zo van, kan ie een beetje snoeien en zij zo van , ja best wel, we bellen hem wel even voor je. Zo gezegd, zo gedaan. Maar zoals een goed tuinman betaamd nam ie niet op dus spraken de ouders van de voicemail in, zo van, onze zoon daar-en-daar, boom, hoog, snoeien. Dat was donderdag.

Op vrijdagmiddag kom ik nietsvermoedend uit werk vrolijk aanstappen in de straat, maar ik herken mijn eigen huis niet. Waar Is Mijn Boom?

Omgezaagd! Weggehakt!

Er stond nog een stompje van een halve meter, lager kettingzagen kon niet, want daar stond mijn fiets aan de boom vastgeketend. Ik naar binnen, verbijsterd, briefje in de bus. Ja, we hebben je boom omgezaagd, de rekening volgt nog. Rekening? Ik heb die hele tuinman nooit gesproken en dan denkt ie dat ie gewoon langs kan komen en mijn boom omhakken en dan een vette rekening sturen? Tsk!

Ik mis boom!

De CT-scan

Dit keer hoefde ik geen vieze drankjes te drinken van te voren, dus de scan ging eigenlijk best snel. Wel jammer dat ze drie keer moesten prikken eer het infuus op zijn plek zat en uiteindelijk bleek dat een iets te smal adertje ofzo en deed de contrastvloeistof reuze zeer. En daarna is het scannen zelf met name erg saai. Beetje futuristisch, het bed waar je op ligt wordt heen en weer gehaald door een soort ring, waar ook weer een ring inzit die heel hard draait. Snap je? Dat stuk is easy, want je hoeft niks te doen. En toen mocht ik weer naar huis om me te laten vertroetelen dor mijn moeder, daar zijn ze tenslotte voor.

En dan nu: Het Grote Wachten Op de Uitslag. Wel in een nieuw bed, want de matrassen en elektrische bodems zijn eindelijk gebracht. Jeej! Heb al beetje zitten spelen, rug omhoog, beentjes omhoog, reuze bejaard natuurlijk allemaal, maar ook helemaal lachen!

En de winnaar is: de CT-scan

Ze zijn eruit hoor, volgende week mag ik weer onder / door de CT-scan, joechei! En nou maar hopen dat ze wat vinden waar ze iets aan kunnen doen, want door mijn nieuwe pijnstillers heb ik 72 uur in coma gelegen voor ik er een beetje aan gewend was. Wel gezellig voor Jopie – de wedstrijdjes ‘kijken wie het langst kan slapen’ win ik met gemak – maar nu mag ie zichzelf weer vermaken. Ik ga gewoon weer werken, want dat thuisliggen is ook niks. Heb zowaar een stijve nek van het uren in dezelfde houding liggen. Tsk Tsk.

Check-up van de check-up

De uitslag van de thoraxfoto was prima, geen vocht of ontsteking te zien. Alleen wat het dan wel is, weten ze niet en dat betekent Meer Onderzoek! Dit keer wordt het of een botscan of een nieuwe CT scan, welke is nog niet duidelijk, daar moeten ze eerst over overleggen. Volgende week vrijdag weet ik meer. Aan de ene kant superirritant, een hele week wachten, aan de andere kant is het dus niet levensbedreigend, anders lieten ze me niet een weekje modderen, toch?

Anyway, ik ben nog niet dood, maar wel heel zielig. Kom maar op met al dat medelijden!

Check-up

Wanneer je eigen huisarts niet kan en de vervangende huisarts degene is die de vorige keer je longontsteking gemist heeft waarna je drie weken in het ziekenhuis lag, dan nemen ze flink de tijd voor je als je met soortgelijke klachten komt aanzetten. Al die fysiotherapie – hoe gezellig het ook is – werkt namelijk voor geen meter, dus ging ik terug naar de huisarts om te klagen. Dikke paniek bij de vervangarts en hoepla naar het UMC voor een longfoto. En dat allemaal onder het motto “We willen niet weer wat over het hoofd zien.”

Maar goed, ik maak me niet al te veel zorgen over de foto, want er had een dokter naar gekeken en er hoefden niet nog meer foto’s gemaakt te worden. Aleen vreemd dat die arts dat dan niet even kan komen zeggen, maar dat ik woensdag pas de huisarts kan bellen voor de uitslag. Heb ik me nou toch laten afschepen?

Wie zaait…

De eenzame aardbei heeft het helaas niet gered, maar de gezonde keuze klavertjes zijn zowaar ontkiemt. Tijd om nog maar wat in de grond te stoppen. Over een poosje verwacht ik tomatenplantjes, rode pepers, bosuitjes, pinda, bieslook en kamille. De eerste twee waren mijn succesnummers van vorig jaar, en waarschijnlijk heb ik straks wat over. Ben je over ongeveer een of twee maanden jarig, dan weet je bij deze al wat je krijgt. Sorry!