Wat een slechte week om een enge ziekte te hebben. Gisteren besloot ik dat ik het wachten zat was en belde ik de poli om te kijken hoever ik inmiddels op de wachtlijst sta. Bij de poli bleken ze me niet te kennen. Dat was al raar want ik kom vrij vaak langs.

“Ik bel even naar de afdeling” zei degene die de telefoon opnam, “Heeft u een momentje?”.

En in dat momentje dacht ik, maar ik bel toch de afdeling? Blijkbaar is de poli de poli niet meer maar een een of ander obscuur intern callcenter waar ze van niks weten. Toen ze me eindelijk gevonden hadden ergens ver weg in een computersysteem, bleek ik nog lang niet aan de beurt.

“Dat wordt na de feestdagen mevrouw!”

Dus ik zeg “Kerst?”

Vonden ze niet grappig. Ik trouwens ook niet, want ik wacht al heel lang en ik ben niet zo van het wachten. Maar goed, ze sturen me nog een brief en dan kijken we wel even.

Met lood in mijn schoenen ging ik vervolgens vandaag naar de apotheek. Ik heb twee dagen geleden bij de herhaalreceptenlijn een nieuw recept aangevraagd dat dan de volgende werkdag bij de apotheek zou liggen. Dus ik wacht nog een extra dag – ik weet inmiddels hoe dat gaat – en stond keurig netjes om 5 uur ’s middags in de apotheek. Nee hoor, geen recept. Apotheek belt de praktijk en ik luister mee.

“Met de praktijk, ja hoor, dat recept ligt hier.”

Mooi, dacht ik, fax maar even door.

“Nee we kunnen het niet faxen, want het moet nog ondertekend worden door de huisarts en die is al weg.”

Kut, dacht ik.

Ik heb nog precies genoeg pillen voor een dag en daarna is het op en het is niet dat ik die troep graag slik, maar cold turkey het weekend door zie ik niet zitten. Maar goed, apotheek kan niets zonder recept, recept komt niet, geen pillen voor mij. Of ik morgen om 13 uur terug wil komen. Tuurlijk hoor, alsof ik niet hoef te werken ofzo. Tsk! Daarna rij ik even langs de praktijk en ga ik een kwartiertje stennis schoppen. Ik kan altijd zeggen dat het ontwenningsverschijnselen waren 🙂 Boeven zijn het!