Jammer genoeg heb ik deel 1 van Shrek niet in de bioscoop gezien, dus moest ik dat bij deeltje 2 goedmaken. En hoe! Wat een ontzettend leuke, grappige, lieve en erg vermakelijke film. De animaties zijn ronduit briljant, de muziek is vet, de grappen laten je (heel erg) hardop lachen en – net als deel 1 – is er zoveel aandacht voor details!

Eigenlijk moet ik hem nog een keer zien want ik heb de helft gemist omdat ik domweg zat te grinniken! Qua casting zit het ook weer snor dit keer, met uiteraard de supercombinatie Mike Meyers en Eddie Murphy, maar ook Antiono als Puss en Jennifer (bloody, bloody, bloody!) Saunders als the Fairy Godmother maken indruk…als stemmen!

Vergeet niet om ook even op de site te kijken, je verveelt je geen moment. Heb het net uit zitten spelen, het is verslavend!

Meer nog dan Gladiator bracht Troy me terug naar de middelbare school met blokuren Grieks, alpha-beta-gamma en de gruwelen van werkwoordverbuigingen. Grieks was echter niet alleen drama op vrijdagmiddag, er was ook ruimte voor spannende verhalen over eindeloze oorlogen, stoere helden en beeldschone vrouwen – verhalen die je helaas wel eerst zelf moest vertalen. Zodra het mocht heb ik Grieks dan ook laten vallen waardoor de details van de Trojaanse Oorlog me ook enigszins ontschoten waren toen ik eindelijk de film zag. Echter niet voldoende om me niet te ergeren aan bepaalde wendingen in het plot.

Er waren twee dingen die ik echt heel stuitend vond. Ten eerste het tweegevecht tussen Paris en Menelaus. Dat gevecht is er nooit geweest, want volgens de overlevering overleeft Menelaus de oorlog gewoon en neemt hij Helena als het afgelopen is mee terug naar Sparta. Het tweede wat echt absolute flauwekul was, was dat ze Achilles bij Odysseus in het Paard gestopt hadden. Kom op nou, Achilles was toen al (jaren?) dood! De enige reden dat hij in het Paard zat, was zodat Hollywood een mooie luv-story in een film vol geweld kon verwerken. Briseis (overigens geen familie van en ook geen priesteres, maar dat terzijde) en Achilles moesten waarschijnlijk gezellig romantisch doen om ook vrouwen naar deze film te lokken. Totaal overbodig! Brad Pitt staat bijna vol continu in zijn naaktpak, lijkt me voldoende reden om als vrouw toch wel naar de bioscoop te gaan!

Genoeg gemopperd over al dan niet historische onjuistheden! Al deze kleine onvolkomenheden waren gewoon noodzakelijk om tien jaar oorlog in een film van tweeëneenhalf uur te stoppen. En hoe! De kostuums – het gebrek eraan bij de mannen 😉 – vond ik prachtig! En ook de actie, de opbouw van de omgeving en de vechtscenes waren cool! Hoe Pitt (Achilles) zijn karakter neerzette als tegelijkertijd koelbloedig en emotioneel vond ik geweldig, maar ook Priamus en Agamemnon (die me vreselijk aan Blackadder deed denken…doet hij daarin ook iets?) vond ik super acteren, in tegenstelling tot de mannelijke karakters Paris en Patroclus. De vrouwelijke rollen van Helena en Briseis vond ik wel wat zwak neergezet, alleen Andromache (vrouw van Hector) kon ik van de vrouwen echt waarderen.

Ondanks alle kleine stomme dingetjes heb ik me toch heel erg vermaakt! Je vergeet stiekem namelijk wel dat je naar een halve animatie film zit te kijken; ze hadden maar een schip of drie en toch zie je er duizend! En je inleven is ook al niet moeilijk: iedereen heeft wel een beetje gelijk en iedereen verdient het eigenlijk wel om te winnen of in ieder geval te overleven. Enige uitzondering is natuurlijk Agamemnon…in-en-in slecht! Zo zie ik het graag!

Tussen het werken, eten en suffe dingen doen zoals boodschappen halen en de was ophangen door ben ik op het moment heel druk aan het lezen. Daarom was Hemelvaart ook een uitkomst: mooi weer, niet werken, boek lezen in het park! Dan Brown’s Da Vinci Code was na tien bladzijden al helemaal spannend en naar mate ik in het boek vorder wordt het steeds beter! Er zitten raadsels in en schilderijen en geheimzinnige sektes en rituelen en ik wil alleen nog maar verder lezen en dat is lastig als je moet werken. En boodschappen doen. En de was ophangen.

Het mooiste nog van het boek tot nu toe is de voor mij totaal nieuwe introductie van het concept PHI. PHI is – zo heb ik vernomen – de Gulden Snede, de ideale verhouding die overal in de natuur terug komt. Als je in een bijenkolonie de verhouding berekent tussen het aantal mannetjes en vrouwtjes krijg je dat getal. Als je je lengte deelt door de afstand van je navel tot de grond krijg je dat getal. En dat geldt dus ook voor je armen en je vingers en je hele bottenstructuur. En het geldt ook voor de afstand tussen de zonnepiten in een zonnebloem. Het getal is overal, het is de perfecte verhouding, het zijn de legosteentjes van Moeder Natuur. Ik moet hier meer over weten! En – lang leve internet – hier is een mooi startpunt!

Nog even snel voordat Troy uitkomt en de plek van Kill Bill Vol. II overneemt in zaal 1 van Rembrandt naar de bioscoop geweest omdat je sommige films nou eenmaal op groot scherm moet zien. En ondanks dat ik Vol. I ietsiepietsie beter vind, was het wel een ontzettende vieze maar goeie film! Eigenlijk kun je bij een film in twee delen niet zeggen dat de ene beter is dan de andere, want in principe is het maar een film. Eigenlijk ben ik van mening dat Tarantino niet zo eigenwijs had moeten zijn en beter had moeten knippen. Want het in twee delen vertonen is jammer. Deel II begon ook met een intro over ‘hoe het allemaal zo gekomen was’ alvorens het geweld los barstte!

In deeltje II zie je minder bloed, maar wel weer fijne vieze dingen (dat oog!). Erg fijn is ook dat de stukjes allemaal op hun plek vallen, we wisten al waarom ze het deed, maar hoe is ze geworden wat ze is (werktechnisch gezien), dat was nog wat onduidelijk. Verder was ik vooral onder de indruk van Bill himself als ontzettend nare man, was de muziek weer helemaal af en ook het einde kon ik waarderen. Beetje sentimenteel, maar ach, aangezien het daaraan nogal ontbrak in Vol. I heb ik het door de vingers gezien!