![](https://nicolinewouterlood.nl/wp-content/uploads/2023/08/IMG_3162-768x1024.jpg)
Moestuin by night. Het is nogal hard gegaan allemaal.
Moestuin by night. Het is nogal hard gegaan allemaal.
Ooit van gehoord? Ziet eruit als biet (dat wil zeggen: de blaadjes van de bietenplant, er is geen knol) en smaakt een beetje als spinazie. Lekker aards, zullen we maar zeggen (of was dat omdat ik te lui was om goed te spoelen?).
De stengel van snijbiet kan allerlei kleurtjes hebben. Rood, oranje, geel en soms een soort wit. Die variant heet dan regenboogsnijbiet. Is gewoon hetzelfde spul, het ziet er alleen wat gezelliger uit.
Goed. Het moestuinseizoen was van start gegaan, maar er gebeurde geen reet. Te koud, te nat, en nog meer te koud. (Tot juni. De zon ging schijnen en nu moet ik me elke ochtend door de jungle heen worstelen voor een paar aardbeien en om te checken of de tomaten al rood zijn.)
Dat klopt. Het regende, dus ik had geen zin om een foto te maken.
(Ja, deze post heeft een tijdje op de plank geleden.)
Oh ja, die snijbiet dus. Die groeit namelijk ook als het te koud, te nat en nog steeds te koud is. En elke keer dacht ik, ik ga ermee koken, maar dan kwam het er niet van. Je kent het wel. Pas toen mijn rijtje snijbiet bijna door het kattenluik naar binnen kwam groeien, ben ik een recept gaan zoeken (van Ottlenghi natuurlijk, wie anders). En dat viel niet tegen, maak en eet!
Wel lullig als je nu denkt, ga ik doen, want je kunt snijbiet echt nergens krijgen. Niet in de AH-bestelapp en zelfs niet bij de groentejuwelier hier op het dorp (op het dorp, ja, geen in, zo zeggen we dat hier) en die heeft eigenlijk alles. Echt alles. Op kleur gesorteerd.
Hmm. Mijn laatste post hier is niet eens van vorig jaar, maar het jaar daarvoor. (Ok, in december, maar dan nog. Gênant gewoon). Maakt niet uit, ik ga het gewoon weer eens proberen, want het moestuinseizoen is geopend!
Ik moest enorm op gang komen. Geen zin om plan te maken, geen zin op zaad te bestellen, geen zin om na te denken. Gelukkig had het voorjaar ook geen zin (en wachten we er eigenlijk nog steeds op), dus dat gaf wel enige respijt. Omdat ik uiteindelijk toch begonnen ben, doe ik even een update van wat er op stapel staat.
Vorig jaar was een dramatisch kolenjaar. De koolvlieg sloeg zijn slag bij de chinese kool, koolrabi en boerenkool. Niets van over. Daarna at de rups van de koninginnenpage alle venkel op en om de een of andere redenen wilden de komkommers, pompoenen en courgette ook nauwelijks groeien. Ik denk dat dat kwam door oud zaad in combinatie met veel te weinig regen (en bloedverzengende hitte).
Sla, spinazie, rucola, bietjes en wortels deden het uitstekend. Die laatste heb ik ook eindeloos lang in de grond gelaten zodat we er tot een maand geleden nog van konden eten. En ook de kruiden zijn lang mooi gebleven.
Het absolute hoogtepunt was de tomatenoogst. Ik dacht dat ik daarmee liters en liters tomatensaus zou gaan maken. Is niet gebeurd. Ik heb ze vrijwel allemaal zelf opgegeten, vooral in de tomatenalade van Ottolenghi.
Wat er dit moestuinseizoen in de kas staat? Ik heb gekozen voor nieuwe varianten met de exotische namen evergreen, ananas noire, purple calabash en black cherry. Die laatste had ik vorig jaar ook, het is een mooi donkerpaars cherrytomaatje. Om zo in je hoofd te stoppen!
Na het voorspoedig in elkaar knutselen van het frame van de kas, ben ik van het weekend druk geweest met het plaatsen van het glas in de kas. Dat leidde tot twee nieuwe woorden in mijn moestuinrepertoire, namelijk ‘glasdrager’ en ‘berubberen’. Glasdrager spreekt misschien nog voor zich, maar wat is het berubberen van een kas?
De eerste paar ruitjes die ik geplaatst heb, waren de schuine kleintjes in de voor- en achtergevel. Dat ging nog wel gewoon met de hand. Maar, je moet ze van de handleiding wel onmiddellijk berubberen. Ofwel, het rubber in een soort gootje duwen zodat de glasplaat er niet uit valt. Lukt wel.
De grote platen aan de zijkant waren problematischer. Die moest je eerst in een gootje aan de bovenkant duwen, zodat je ze kon laten zakken in het gootje aan de onderkant. Gaat niet met de hand (of voet), want je zit geheid klem. Ik dacht namelijk eerst nog van ‘doe ik even’, maar dat bleek niet zo te werken.
Gelukkig had ik bij de kas ook een montagesetje besteld bestaande uit handschoenen, een schaar om het rubber te knippen (die beter werkt dan een gewonen schaar – ja, ik kwam hier te laat achter) en een glasdrager. En dat laatste is dus een briljant ding! Een soort handvat met twee enorme zuignappen die je aan je plaat vastzuigt zodat je hem kunt optillen. Doodeng natuurlijk. En ik ga het hierna waarschijnlijk nooit meer gebruiken, maar ik zou willen van wel.
Nu nog de deur en het dakraam berubberen, en dan ben ik klaar voor het voorjaar! (Oké, niet helemaal, want ik moet nog een vloertje en een plankje en een hangdingetje en een automatische opener voor als het dakraam er eenmaal inzit, en, en… Dat voorjaar mag dus nog wel even wachten.)
Toen ging het ineens snel. Hout kwam binnen, dus ik heb de schutting gemaakt, de bakken in elkaar gezet, heel veel zakken aarde versleept, getimmerd, geschept en geharkt. Enige wat ik nu nog moet doen in de kas in elkaar zetten. Ik ben begonnen met de voorkant, want dat moest van het boekje. Hoop gedoe wel (zie afbeelding). Toen de achterkant. Toen de voorkant opnieuw, want natuurlijk kwam ik er bij de tweede keer achter hoe het wel moest. Komend weekend de zijkanten en dan nog het glas en dan, dan ben ik klaar voor de zomer.
Hoe dan?
Nu de tuinmannetjes echt wel klaar zijn met de tuin is er een mooi kaal vlak overgebleven van 6 bij 4 meter wat mijn moestuintje aan huis gaat worden. Ik ga daar een beetje over schrijven, gewoon voor de leuk.
Bij het schetsen van de indeling ben ik begonnen op papier. Maar dat is hopeloos, want ik heb weinig gevoel voor afmetingen. Over naar myGarden Tuinplanner van Gardena. Ook hopeloos, want daar werd ik steeds afgeleid door allerlei prullaria die je erin kunt zetten. Bovendien alleen 2D, en dat was jammer. Floorplanner heeft ook tuindingen en 3D, alleen daar zat ik ook te rotzooien met afmetingen. Uiteindelijk kwam ik terug bij Sketch. Gewoon simpel rechthoeken maken bleek het beste te werken.
De volgende stap was het afzetten van de gekozen indeling in het echt. Ik wilde er een beetje gevoel bij krijgen. Met stokjes en touwtjes heb ik de bakken en de kas uitgezet. En dan zie je meteen wat je niet in software kunt zien: 40 centimeter is te doen voor paadjes tussen bakken, maar veel te klein als beweegruimte voor de kas. Gelukkig hoef ik niet echt terug naar de tekentafel, want ik schuif de hele kas gewoon zo ver mogelijk naar achteren.
En toen: shoppen! Ik bestelde een kas(je) en een shitload aan hout. Hout voor de bakken, hout voor de fundering van de kas en hout voor een voorzetschutting. (Er staat al een schutting, op de zonnigste plek van de tuin en die is precies goed om komkommers tegenaan te groeien. Hoezo dan een nieuwe? De vorige eigenaar heeft daar helaas van die teer-meuk (carboleum) opgesmeerd. Dat stinkt verschrikkelijk als de zon erop staat en ik durf daar dus echt geen groenten tegenaan te laten groeien. Voorzetschutting dus.)
En dan nu wachten tot de spullen binnenkomen. dat kan tussen de 4 en de 44 werkdagen duren. Tijd genoeg om na te denken over mijn twee linkerhanden.
Op de een of andere manier heb ik in mijn hoofd dat ik rabarber vies vind. Maar nu het op ons landje plotseling uit de grond komt, moet ik het toch maar een nieuwe kans geven. Qua kleur is het sowieso een feestje! Iemand nog een recept?