Wraakgevoelens

Ik zit hier op de bank met een dikke trui en mijn snowboardsokken aan – zijn ze nog ergens goed voor – boos te zijn op degene die mij deze verkoudheid heeft aangedaan. Gelukkig gaat het al beter dan gisteren, toen moest ik ook een muts op in huis want ik had het zo koud! Ik haat het, dat ziek zijn. Dat je wakker wordt en denkt, het gaat wel weer, en dan een been uit bed gooit en denkt, o nee, toch niet. Dat je tegen de muur aan moet leunen bij het douchen omdat je anders omvalt. Dat je een spoor van zakdoeken achter je laat door het hele huis en dat je eigenlijk helemaal niks kan. Ik ben er heel slecht in, ziek zijn. Dus mocht ik degene tegenkomen die hier verantwoordelijk voor is, dan krijgt die een flinke schop. Tegen zijn scheenbeen.

Maar wil iemand dan nu misschien een kopje thee voor me maken? Met wat honing graag…en een knuffel en een “het komt wel goed hoor”. Anyone?

Workshop Bob Ross

Omdat een van mijn collega’s ons helaas ging verlaten, hebben we naast een etentje ook een Bob Ross workshop gehad! Er kwam een mannetje met allemaal ezeltjes en waaierkwasten en Van Dijck Brown en toen konden we aan de slag. Wat leuk! En inderdaad net zo makkelijk als het op televisie eruit ziet. Je moet het steeds alleen even durven, klodderen voor de wolken, die zwarte berg gewoon in het midden neerplempen en dan “dansend met het penseel” de Happy Little Tree! Kijk nou toch!

Daarna nog even lekker eten en wat biertjes drinken en tot paniek van een van de collega’s mijn camera in een glas water zetten en dan foto’s nemen (dat kan ie hebben, daar is ie voor). “Wat doe je nou!”. Maar dat is een heel ander verhaal, ik wilde alleen even pronken met mijn “Don’t worry about mistakes, there aren’t any” meesterwerkje.

Niks

Ik probeer al een uur een postje te typen, maar het wordt niets. Ik doe hardstikke veel dingen, maar op dit moment kan ik er gewoon geen verhaal van maken. Ja, het is weer zover, ik heb pre-ziekenhuis stress. Morgen bellen ze me tussen 12 en 16 uur (dat is toch geen tijdstip?) en dan weet ik meer over hoe het met Lijf gaat. Ik denk zelf dat het supergoed gaat, maar je weet het niet, elke keer als ik dat denk is het helemaal niks.

Even afwachten dus. En daar ben ik al zo goed in. Pff.

Aan mijn stalker

Zeg, zou je misschien willen ophouden met mij te bellen en dan op te hangen zodra ik opneem?

Ik word er helemaal gek van. Elke avond tussen 18 en 20 gaat mijn telefoon rinkelen, maar zodra ik opneem – maakt niet uit hoe snel of hoe langzaam – hangen ‘ze’ op. En het is zo’n privenummer, dus ik kan ook niet even terugbellen ofzo. Maar het is wel bloedirritant. Wat te doen?

Het verplichte Amerikaanse verkiezingen postje

Net als heel Nederland heb ook ik een mening over al die verkiezingstoestanden in de Verenigde Staten. Namelijk – en dat is vast vreselijk politiek incorrect – dat het me eigenlijk niet zo heel veel interesseert wie er wint, want ze zijn in principe allebei stom. Echt kiezen is er niet bij, het is meer van ‘wie is de minst stomme van de twee?’. Of wie doet het het best in de media. Of wie ziet er het leukst uit. En dat irriteert me zo mateloos dat ik er niet voor op hoef te blijven. En ik hoop ook dat het in Nederland ondanks alle SBS6-en nooit zover gaat komen.