Zo. Albert is geweest, de champagne ligt koud, maandag bakt mijn baas de oliebollen en daarnet is en vrachtwagen aan vuurwerk binnen gebracht. Laat die laatste dag maar komen!

In navolging van Frank, Vots en mijzelf in voorgaande jaren, wordt het hoog tijd voor een terugblik op het afgelopen jaar. Eerst maar even het dieptepunt van me afschrijven, in het kader van mijn enge ziekte kreeg ik in februari pleuritis. Welk een verschrikking. Als stomweg ademhalen pijn doet (veel pijn) kun je eigenlijk niets meer. Veel te lang mee door blijven modderen, maar toen toch maar begonnen met Prednison. Powerpillen! Een week later vond ik mezelf genezen. Dat was natuurlijk niet helemaal zo, maar ik begon weer met twee uurtjes werken per dag en inmiddels werk ik weer fulltime. Alleen, wat meer tijd-voor-jezelf beviel toch erg goed, vandaar dat ik per januari 2008 iets minder ga werken.

Om dat slappe lijf weer een beetje fut in te blazen, ben ik lid in juni geworden van een sportschool. Hoewel dat natuurlijk vreselijk stom is, blijf ik braaf gaan – soms wat meer en soms wat minder – en ik heb het idee dat het toch wel zijn vruchten afwerpt. Een beetje conditie kan natuurlijk nooit kwaad en het scheelt een goed voornemen. Ik ga al!

Mijn moeder vond al mijn vrije tijd ook erg gezellig en samen begonnen we aan de Jurk. Mijn moeder is namelijk coupeuse en het werd hoog tijd dat ik daar ook iets van meekreeg. Een beetje klungelen met naald en draad is ontzettend leuk, maar zorgt wel voor rare momenten. Mensen die op bezoek komen en door het raam mijn naaimachine zien staan en dan denken dat ze bij het verkeerde huis zitten bijvoorbeeld 🙂

In de zomer kwam mijn Grote Zus op bezoek met mijn nichtje Laura. Haar ontmoeten en met haar spelen en gewoon naar haar kijken was mijn lievelingshoogtepunt van het jaar. Halverwege het bezoek moest ik wel even op vakantie naar Karpathos en dat beviel zo goed dat we een maand later nog een keertje weggingen, naar Lesbos dit keer. Griekenland staat nog steeds strak bovenaan in mijn favoriete niet-zo-heel-ver-weg vakantielanden top tien. Verderweg gaan kon even niet, maar de plannen zijn al gemaakt. Beste vriendin en ik willen graag naar Thailand (in 2009 waarschijnlijk) en volgend jaar ga ik naar Grote Zus. Kan ik mooi mijn hart ophalen, dat Laura gestolen heeft.

Dichterbij huis werd vriendje Tye geboren. Dat zorgde voor een andere impuls, knuffelkonijnen moesten er komen. Ik zag een ontwerp in een niet nader te noemen blad en voor je het weet zit je bijna productie te draaien. Het zorgt wel voor de fantastische fotoset ‘kijk eens hoe ik groei’ van Tye en Knijn!

Toevallig hadden we het er gisteren op kantoor nog over, maar qua werk was het ook een lekker afwisselend en leuk jaar. Sommige projecten waren wat minder spannend (dat krijg je wanneer je weinig uren draait), maar een aantal grote waren echt top. Lekker samenwerken om mooie dingen te maken! En dan aan het einde van het jaar ook nog een rolletje spelen in de kerstgroet…

Op de valreep ten slotte maakte iemand me verslaafd aan Twitter en is het schrijven van deze enorm-lange-niet-140-karakters-post een flinke kluif. @iedereen, fijne dagen!

Gisteravond in bed heb ik en stukje van de documentaire “The Secret” zitten kijken en vanvavond heb ik het maar eens in de praktijk gebracht. Onderweg naar huis in de auto heb ik de hele tijd zitten bedenken hoe relaxt het zou zijn wanneer we een parkeerplekje voor de deur zouden hebben en potverdorie, de hele straat vol, maar nog een vrij plekje. Pal voor de deur. Nou ja!

…dan is dit een prachtig goed doel natuurlijk (van mijn tijdelijke ex-collega Esther)!

En aangezien ik het kerstvrouwtje ben (dat leg ik later nog wel eens uit), moet ik er wel aan meedoen.

Ook al lijkt je tornmesje (vakjargon) nog zo bot, hij kan behoorlijk diep je hand in. Auw!

Oef. Ik was een weekje niet geweest (want niet zo lekker) en dat heb ik geweten. Ik stond gisteren 30 minuten te balen op de crosstrainer. Waarom ziet het er bij al die andere mensen zo makkelijk uit? Ik sta daar een beetje te overlijden met een rood aangelopen hoofd terwijl er bij al die andere popjes geen zweetdruppeltje te zien is. En het is niet alsof ze niks doen; ik spiek altijd op de apparaten van anderen om te kijken hoelang ze al bezig zijn.

Wat ook vreemd is: waar is broertje toch? Sinds zijn sessie met de personal trainer heb ik hem er niet meer gezien 🙂

Eerst stort ik vrijdagavond in elkaar omdat ik ’s ochtends mijn medicijnen vergeten was te slikken en nu ik een beetje bijgekomen ben, wilde ik mezelf opvrolijken door een beetje online te shoppen. Stort de ene na de andere webwinkel onder mijn vingers in elkaar. Elke keer gaat het bij de betaling mis. Sjonge. hoeven ze mijn geld niet? Beetje jammer.

(Ook zo’n mooie: bij de HEMA webshop kun je aanvinken dat je de bestelling komt ophalen en betalen in de winkel, anders betaal je verzendkosten. Waarom denken ze dat ik online shop? Zodat ik lekker thuis kan blijven, juist ja.)