“The voice emerges literally from the body as a representation of our inner world. It carries our experience from the past, our hopes and fears for the future, and the emotional resonance of the moment.
If it carries none of these, it must be a masked voice, and having muted the voice, anyone listening knows intuitively we are not all there.
Whether or not we try to tell the truth, the very act of speech is courageous because no matter what we say, we are revealed.”
Bike shedding refers to a strange situation where a group will spend most of their time and energy discussing minor or irrelevant issues instead of more significant and complex ones. It comes from C. Northcote Parkinson of Parkinson’s law fame. He noted that a discussion about the design of a bike shed would be longer than one of a nuclear plant because everyone and anyone can chip in on a bike shed design.
Ooit van gehoord? Ziet eruit als biet (dat wil zeggen: de blaadjes van de bietenplant, er is geen knol) en smaakt een beetje als spinazie. Lekker aards, zullen we maar zeggen (of was dat omdat ik te lui was om goed te spoelen?).
De stengel van snijbiet kan allerlei kleurtjes hebben. Rood, oranje, geel en soms een soort wit. Die variant heet dan regenboogsnijbiet. Is gewoon hetzelfde spul, het ziet er alleen wat gezelliger uit.
Goed. Het moestuinseizoen was van start gegaan, maar er gebeurde geen reet. Te koud, te nat, en nog meer te koud. (Tot juni. De zon ging schijnen en nu moet ik me elke ochtend door de jungle heen worstelen voor een paar aardbeien en om te checken of de tomaten al rood zijn.)
Dit is geen snijbiet? Dit is een tomaat.
Dat klopt. Het regende, dus ik had geen zin om een foto te maken.
(Toch een foto!)
(Ja, deze post heeft een tijdje op de plank geleden.)
Focus. Op de snijbiet.
Oh ja, die snijbiet dus. Die groeit namelijk ook als het te koud, te nat en nog steeds te koud is. En elke keer dacht ik, ik ga ermee koken, maar dan kwam het er niet van. Je kent het wel. Pas toen mijn rijtje snijbiet bijna door het kattenluik naar binnen kwam groeien, ben ik een recept gaan zoeken (van Ottlenghi natuurlijk, wie anders). En dat viel niet tegen, maak en eet!
Regenboogsnijbiet met tomaat
Rare titel eigenlijk, want er zit nog veel meer in dit recept. Het is een soort bijgerecht, maar als je veel maakt, kun je het ook als maaltijd eten, met een broodje erbij! De foto komt uit het boek, want het ziet er in het echt een stuk minder fraai uit.
Snij de stelen uit de snijbiet en maak reepjes van ongeveer 3 centimeter. Snij de bladeren in reepjes. Bak eerst de steeltjes een paar minuten en voeg dan de bladeren toe. Bijna gaar? Haal uit pan en laat rusten.
Veeg de pan schoon en doe er veel olijfolie in. Bak de knoflook, met de ui, wat citroenschil, en de oregano tot de knoflook goudbruin is.
Voeg de tomaten toe en wat zout en bak dit tot de tomaten mooi zacht zijn.
Zet gas/inductie uit en doe de snijbiet en de olijven bij het prutje en laat lekker warm worden.
Verse vabasilicum eroverheen en wat citroensap en dan lekker opeten!
Trefwoord snijbiet
Alvast sorry
Wel lullig als je nu denkt, ga ik doen, want je kunt snijbiet echt nergens krijgen. Niet in de AH-bestelapp en zelfs niet bij de groentejuwelier hier op het dorp (op het dorp, ja, geen in, zo zeggen we dat hier) en die heeft eigenlijk alles. Echt alles. Op kleur gesorteerd.
Hmm. Mijn laatste post hier is niet eens van vorig jaar, maar het jaar daarvoor. (Ok, in december, maar dan nog. Gênant gewoon). Maakt niet uit, ik ga het gewoon weer eens proberen, want het moestuinseizoen is geopend!
Ik moest enorm op gang komen. Geen zin om plan te maken, geen zin op zaad te bestellen, geen zin om na te denken. Gelukkig had het voorjaar ook geen zin (en wachten we er eigenlijk nog steeds op), dus dat gaf wel enige respijt. Omdat ik uiteindelijk toch begonnen ben, doe ik even een update van wat er op stapel staat.
Moestuin in mei?
Geen kolen en knollen
Vorig jaar was een dramatisch kolenjaar. De koolvlieg sloeg zijn slag bij de chinese kool, koolrabi en boerenkool. Niets van over. Daarna at de rups van de koninginnenpage alle venkel op en om de een of andere redenen wilden de komkommers, pompoenen en courgette ook nauwelijks groeien. Ik denk dat dat kwam door oud zaad in combinatie met veel te weinig regen (en bloedverzengende hitte).
De rups van de koninginnenpage. Zeg maar doei tegen je venkel.
Niet alles was een mislukking
Sla, spinazie, rucola, bietjes en wortels deden het uitstekend. Die laatste heb ik ook eindeloos lang in de grond gelaten zodat we er tot een maand geleden nog van konden eten. En ook de kruiden zijn lang mooi gebleven.
Tometo tomato
Het absolute hoogtepunt was de tomatenoogst. Ik dacht dat ik daarmee liters en liters tomatensaus zou gaan maken. Is niet gebeurd. Ik heb ze vrijwel allemaal zelf opgegeten, vooral in de tomatenalade van Ottolenghi.
Tomatensalade die ik elke dag kan eten.
Wat er dit moestuinseizoen in de kas staat? Ik heb gekozen voor nieuwe varianten met de exotische namen evergreen, ananas noire, purple calabash en black cherry. Die laatste had ik vorig jaar ook, het is een mooi donkerpaars cherrytomaatje. Om zo in je hoofd te stoppen!
Check deze joekels.
Panzanella van Ottolenghi
Voor de liefhebber is dit het recept van de waanzinnig lekkere tomatensalade van Ottolenghi. Een van mijn lievelingsgerechten uit Simpel.
500gramtomaten (zoveel mogelijk verschillende soorten!)
1eetlepelkappertjes
1uitgeperste citroen
peterselie en basilicumblaadjes
chilivlokken en zeezout
Instructies
Doe het afbakbroodje in de oven.
Snij de knoflook in dunne plakjes. Doe ze met de ansjovis en de olie in een pannetje en zet ze op een laag vuur. Langzaam (heel zachtjes) heet laten worden tot je de knoflook en de ansjovis met de achterkant van een lepel (ofzo) kunt fijnstampen. De olie mag niet te heet worden, want dan verbrandt de knoflook. Gaat de boel borrelen, haal de pan dan even van het vuur.
Na 10 minuten zijn de olie en het broodje klaar. Scheur het brood in stukken en doe deze bij de olie. Schep door elkaar.
Rasp de citroen en pers hem uit. Meng de tomaten, citroenschil, citroensap, kappertjes, peterselie en basilicum.
Voeg het brood-oliemengsel toe aan het brood. Giet de overgebleven olie eroverheen en strooi er chilivlokken overheen.
Na het voorspoedig in elkaar knutselen van het frame van de kas, ben ik van het weekend druk geweest met het plaatsen van het glas in de kas. Dat leidde tot twee nieuwe woorden in mijn moestuinrepertoire, namelijk ‘glasdrager’ en ‘berubberen’. Glasdrager spreekt misschien nog voor zich, maar wat is het berubberen van een kas?
Berubberen
De eerste paar ruitjes die ik geplaatst heb, waren de schuine kleintjes in de voor- en achtergevel. Dat ging nog wel gewoon met de hand. Maar, je moet ze van de handleiding wel onmiddellijk berubberen. Ofwel, het rubber in een soort gootje duwen zodat de glasplaat er niet uit valt. Lukt wel.
De grote platen aan de zijkant waren problematischer. Die moest je eerst in een gootje aan de bovenkant duwen, zodat je ze kon laten zakken in het gootje aan de onderkant. Gaat niet met de hand (of voet), want je zit geheid klem. Ik dacht namelijk eerst nog van ‘doe ik even’, maar dat bleek niet zo te werken.
Glasdrager
Gelukkig had ik bij de kas ook een montagesetje besteld bestaande uit handschoenen, een schaar om het rubber te knippen (die beter werkt dan een gewonen schaar – ja, ik kwam hier te laat achter) en een glasdrager. En dat laatste is dus een briljant ding! Een soort handvat met twee enorme zuignappen die je aan je plaat vastzuigt zodat je hem kunt optillen. Doodeng natuurlijk. En ik ga het hierna waarschijnlijk nooit meer gebruiken, maar ik zou willen van wel.
Nu nog de deur en het dakraam berubberen, en dan ben ik klaar voor het voorjaar! (Oké, niet helemaal, want ik moet nog een vloertje en een plankje en een hangdingetje en een automatische opener voor als het dakraam er eenmaal inzit, en, en… Dat voorjaar mag dus nog wel even wachten.)
Toen ging het ineens snel. Hout kwam binnen, dus ik heb de schutting gemaakt, de bakken in elkaar gezet, heel veel zakken aarde versleept, getimmerd, geschept en geharkt. Enige wat ik nu nog moet doen in de kas in elkaar zetten. Ik ben begonnen met de voorkant, want dat moest van het boekje. Hoop gedoe wel (zie afbeelding). Toen de achterkant. Toen de voorkant opnieuw, want natuurlijk kwam ik er bij de tweede keer achter hoe het wel moest. Komend weekend de zijkanten en dan nog het glas en dan, dan ben ik klaar voor de zomer.
Nu de tuinmannetjes echt wel klaar zijn met de tuin is er een mooi kaal vlak overgebleven van 6 bij 4 meter wat mijn moestuintje aan huis gaat worden. Ik ga daar een beetje over schrijven, gewoon voor de leuk.
Schetsen
Bij het schetsen van de indeling ben ik begonnen op papier. Maar dat is hopeloos, want ik heb weinig gevoel voor afmetingen. Over naar myGarden Tuinplanner van Gardena. Ook hopeloos, want daar werd ik steeds afgeleid door allerlei prullaria die je erin kunt zetten. Bovendien alleen 2D, en dat was jammer. Floorplanner heeft ook tuindingen en 3D, alleen daar zat ik ook te rotzooien met afmetingen. Uiteindelijk kwam ik terug bij Sketch. Gewoon simpel rechthoeken maken bleek het beste te werken.
Sjoemelen
De volgende stap was het afzetten van de gekozen indeling in het echt. Ik wilde er een beetje gevoel bij krijgen. Met stokjes en touwtjes heb ik de bakken en de kas uitgezet. En dan zie je meteen wat je niet in software kunt zien: 40 centimeter is te doen voor paadjes tussen bakken, maar veel te klein als beweegruimte voor de kas. Gelukkig hoef ik niet echt terug naar de tekentafel, want ik schuif de hele kas gewoon zo ver mogelijk naar achteren.
Schoppen
En toen: shoppen! Ik bestelde een kas(je) en een shitload aan hout. Hout voor de bakken, hout voor de fundering van de kas en hout voor een voorzetschutting. (Er staat al een schutting, op de zonnigste plek van de tuin en die is precies goed om komkommers tegenaan te groeien. Hoezo dan een nieuwe? De vorige eigenaar heeft daar helaas van die teer-meuk (carboleum) opgesmeerd. Dat stinkt verschrikkelijk als de zon erop staat en ik durf daar dus echt geen groenten tegenaan te laten groeien. Voorzetschutting dus.)
Wachten
En dan nu wachten tot de spullen binnenkomen. dat kan tussen de 4 en de 44 werkdagen duren. Tijd genoeg om na te denken over mijn twee linkerhanden.
Buiten de stad wonen is fantastisch, maar heeft ook zo zijn mindere kanten. Zo liep ik laatst tegen de processierups op. Of aan. Of door? Geen idee, ik heb in ieder geval niets gezien en toch zat mijn arm onder.
Er was ook eigenlijk niet aan te ontkomen. We wonen namelijk naast ‘Landgoed Eyckenstein’. Dat hoef ik niet uit te leggen toch?
Maar goed, ik dacht, ik deel even een lijstje van dingen die wel en niet helpen. Voor als je een keer op bezoek komt.
Dingen die niet helpen:
Vrijwel alles wat op internet staat
Dingen die wél helpen:
Koelzalf
Wijn
Wachten tot het over is
Wij noemen de processierups overigens paraderups, want dat klinkt veel gezelliger.
(Ok, er zijn ook dingen die een beetje helpen. Zoals brandharen verwijderen met duct tape, de boel heel heet maken, bijvoorbeeld met een föhn of door een dag naar de sauna te gaan, calendulazalf.)
