Sapperdeflap! Viel dat even tegen! Niet alleen ging het poeren niet zo soepel als de vorige keer (de nefroloog was een slager), ook waren ze ineens heel streng geworden: 24 uur plat liggen was ook echt 24 uur platliggen. En het plafond is echt niet heel spannend in het ziekenhuis. Op de minuut nauwkeurig ben ik hem dan ook gesmeerd, want of ik nou daar pijn lig te lijden of thuis op de bank, dat maakt wel een wereld van verschil.

De uitslag laat nog even op zich wachten, want Dokter C. – die ook even langskwam – zit een paar weken in Italie, de mazzelaar. Vind ik niet eens zo erg, want ik ben er wel weer klaar mee, aan mijn lijf geen polonaise!

Omdat het ziekenhuis alles superstrak gepland heeft, heb ik besloten om de nierbiopsie van morgen toch maar gewoon te doen. Dan heb ik het maar gehad en het wordt toch geen lekker weer 🙂 Wel een hoop geregel nog, werk op de hoogte stellen, broertje mobiliseren om de kat eten te geven en alle kaartjes voor SuperStijl zien te slijten. Allemaal gelukt, dus nu moet ik alleen nog even een koffertje pakken en dan sta ik morgen stipt om 9 uur op de afdeling. Wish me luck!

Als alles kut lijkt? Dan ga je shoppen natuurlijk! Ik voel me stukken beter 🙂

Ik ben nog niet klaar hoor! Vrijdagmiddag bleek het ziekenhuis gebeld te hebben dat ze toch een plekje voor me hebben – weg wachtlijst – en of ik me dinsdag 29 april om 9 uur wil komen melden. Wat denken ze nou helemaal? Dat ik niet werk? Dat ik niet van feestjes hou? Dat ik koninginnedag niets aan vind? Hoe regel ik dat nou allemaal in een dag?

Ik moet er nog even over nadenken, want aan de ene kant wil ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben, maar aan de andere kant heb ik ook een leven. Pluh.

En tot overmaat van ramp heb ik nog geen salaris gehad, maar zijn hypotheek, levensonderhoud en creditcardrekening van Australie (eeeek!) wel afgeschreven. Oeeeeps. Allemaal rode getallen! En ik wilde morgen nog wel extreem veel geld uitgeven op de lappenmarkt in Leiden. Tijd om de spaarrekening te plunderen!

Heel even zag ik het weer niet goedkomen toen ik wederom in de apotheek stond en vroeg naar mijn medicijnen.

“Nou daar hebben wij niets van klaar liggen, wanneer heb je het aangevraagd?”

Argh! Ah! Nee! Ga maar zoeken!

Gelukkig was de mevrouw van gisteren er ook nog en samen hebben ze het opgelost. Poe. Mental note: volgende keer minstens twee weken voordat de voorraad op is nieuwe bestellen.

(Ik ben heel niet leuk zonder pillen. Van cold turkey – ook al is het maar een dag – krijg je namelijk enorme, verschrikkelijke, niets ontziende koppijn die pas weer over gaat wanneer je er pillen in stopt. Ik kan het weten, ik ben tot twee keer toe vergeten ’s ochtends mijn medicijnen in te nemen en dat net op van die dagen dat je het huis uit holt en ergens ver weg heen gaat en je geen noodvoorraad bij je hebt. De laatste keer weet ik niet meer hoe ik thuis gekomen ben, maar ik zag er serieus scheel ervan. Dat dus liever niet meer!)

Wat een slechte week om een enge ziekte te hebben. Gisteren besloot ik dat ik het wachten zat was en belde ik de poli om te kijken hoever ik inmiddels op de wachtlijst sta. Bij de poli bleken ze me niet te kennen. Dat was al raar want ik kom vrij vaak langs.

“Ik bel even naar de afdeling” zei degene die de telefoon opnam, “Heeft u een momentje?”.

En in dat momentje dacht ik, maar ik bel toch de afdeling? Blijkbaar is de poli de poli niet meer maar een een of ander obscuur intern callcenter waar ze van niks weten. Toen ze me eindelijk gevonden hadden ergens ver weg in een computersysteem, bleek ik nog lang niet aan de beurt.

“Dat wordt na de feestdagen mevrouw!”

Dus ik zeg “Kerst?”

Vonden ze niet grappig. Ik trouwens ook niet, want ik wacht al heel lang en ik ben niet zo van het wachten. Maar goed, ze sturen me nog een brief en dan kijken we wel even.

Met lood in mijn schoenen ging ik vervolgens vandaag naar de apotheek. Ik heb twee dagen geleden bij de herhaalreceptenlijn een nieuw recept aangevraagd dat dan de volgende werkdag bij de apotheek zou liggen. Dus ik wacht nog een extra dag – ik weet inmiddels hoe dat gaat – en stond keurig netjes om 5 uur ’s middags in de apotheek. Nee hoor, geen recept. Apotheek belt de praktijk en ik luister mee.

“Met de praktijk, ja hoor, dat recept ligt hier.”

Mooi, dacht ik, fax maar even door.

“Nee we kunnen het niet faxen, want het moet nog ondertekend worden door de huisarts en die is al weg.”

Kut, dacht ik.

Ik heb nog precies genoeg pillen voor een dag en daarna is het op en het is niet dat ik die troep graag slik, maar cold turkey het weekend door zie ik niet zitten. Maar goed, apotheek kan niets zonder recept, recept komt niet, geen pillen voor mij. Of ik morgen om 13 uur terug wil komen. Tuurlijk hoor, alsof ik niet hoef te werken ofzo. Tsk! Daarna rij ik even langs de praktijk en ga ik een kwartiertje stennis schoppen. Ik kan altijd zeggen dat het ontwenningsverschijnselen waren 🙂 Boeven zijn het!

Ik zit met stijgende verbazing naar dat programma te kijken, wat zijn die vrouwen eng! Maar het meest bizar is nog wel dat gabberwijffie. En die ander, die zei “De een is rascistisch, de ander niet, da’s gewoon je eigen smaak”. Oei. Of de mevrouw die het de hele tijd had over notabeeeelen. En die ene die zichzelf een slet noemde, maar dat zijn ze allemaal. Dat wordt nog gezellig de komende maandagen. En vechten!

Ik zet mijn geld in op Nancy!

Afgelopen weekend gingen we nog eventjes de stad in. En zoals de meeste vrouwen wil ik best een dansje wagen, maar om het zo min mogelijk plank te laten lijken moet ik dan een rokje aan. Dat beweegt bij mij een stuk subtieler dan een broek en dan heb ik het over een normale spijkerbroek, niet van die enge skinny jeans, ik heb van het weekend weer genoeg voobeelden gezien dat je denkt, meisje (en – oh help – jongeman), doe maar niet. Anyway, het probleem van rokjes is: waar laat je je spullen. Niet dat ik mijn hele beautycase meeneem, maar ik wil wel mijn oogdruppels, sleutels en telefoon bij me hebben. Van in je panty stoppen krijg je rare uitstulpingen en pijnlijke markeringen in je zij en dat is dus ook niet echt een oplossing.

Nou heb ik eens zitten kijken hoe andere vrouwen dat doen. De minimalisten nemen niets mee. Meestal zijn ze ook minimaal qua kleding, niets voor mij, er is ook nog zoiets als verbeelding. Dan heb je de categorie ‘mijn vriend is mijn tas’. Ik hoef het niet eens te proberen, tenzij het om cash gaat, dat wil hij best hebben. Mja. En dan heb je de categorie tasje. Ernstig natuurlijk, maar ik denk dat ik er ook aan moet geloven.

Ik ga alleen wel mijn tasje zelf maken, want de tassen van nu zijn e n o r m. Ik snap er niks van. Blijven ze in de kroeg logeren? En ze zijn van leer, en leer stinkt. Mijn nieuwe wordt zoiets, wat leuke stofjes bij elkaar rapen, rits erin, en dan met je vriendinnen er omheen dansen. Helemaal leuk, wie gaat er mee!

Een record! Dit is het 500-ste bericht op coolbook.nl. Nou ja, vroeger was het coolbook.net, maar sinds dat akkefietje met een vergeten betaling is het coolbook.nl. Voor het gemak tel ik alle postjes gewoon door.

Met mijn vingers gaat het ook stukken beter. Links beschouw ik als genezen en met rechts kan ik alweer deuren openmaken, dus deze episode is gelukkig voorbij.

Een beetje stom postje is het wel geworden, maar goed, tijd voor een taartje!

Ik kan wel tienduizend handen grapjes maken. On-hand-ig, ont-hand, bij-de-hand, maar echt leuk is het niet. Ik zit hier met 8 dikke vingertjes een beetje langzaam te typen, alleen mijn twee duimen doen het nog. En dat al twee dagen! Sapperdeflap! Ik vrees dat ik zolang het niet wat warmer wordt met ontstoken pootjes blijf zitten.

Gelukkig kan ik wel een beetje muizen en tikken, maar potjes openmaken, kopjes pakken, mezelf afdrogen of mijn gordel losmaken zijn even niet te doen. En dus vind ik mezelf zielig! Iemand nog tips om zwellingen af te laten nemen? Stomweg wachten, toch erdoorheen proberen te buigen, wisselbaden, handschoenen, alles heb ik al geprobeerd…ik wacht met smart op de gouden tip! Helpie!

PS: de oplossing die net door mijn hoofd schiet, wordt het trouwens niet. Weer lekker bij je moeder gaan wonen geeft – hoewel reuze gezellig – geen verlichting natuurlijk 🙂