Month / januari 2009

by Nicoline Wouterlood

Afgelopen week

Het verslaafd zijn aan serie (Fringe, The Mentalist, Weeds en Criminal Minds) is erg slecht voor mijn postgedrag hier. Oh, en dat het winter is en ik niks mee maak omdat ik de deur niet uit wil helpt ook al niet. Zo ging ik deze week niet naar de Mediamarkt om een geheugenkaartje te kopen, want door die BTW actie van hen leek het me eng druk (en dat was ook zo, hoorde ik later). Ik ging ook niet naar de stad om outfitjes te kopen voor Australie, want zomerkleren passen in de winter garandeert bibberen in het pashokje. Naar Bowlr ging ik ook al niet, want ik durf geen grote groepen aan zonder witte bloedcellen. En gisteren ging ik ook niet stappen. Dat kan echt niet, dat huismussengedrag. Grote foei, volgende week gewoon weer dingen ondernemen!

Enne, Azijn, kunnen jullie je volgende werkoverleg niet gewoon op kantoor houden? Want het Small Business Park heeft maar 1 uitgang, en die komt uit op jullie route. Wel lief dat je een paar collega’s in de trein hebt gekregen, maar de overige 5997 stonden een beetje in de weg. Niet normaal wat een toestanden! Gelukkig heeft een Jeep dan zo zijn voordelen, je duwt jezelf er gewoon doorheen haha!

Ondertussen maak ik lijstjes van spullen die mee moeten naar Australie-land. Nog maar twee weken en dan zit ik in de zon. Als een malle!

by Nicoline Wouterlood

Geneuzel

Ondanks dat het vandaag de meest deprimerende dag van het jaar is, stapte ik vrij opgewekt het ziekenhuis binnen voor mijn afspraak. Snel met de lift naar niveau 0 waar de balie van Reumatologie is. Lift zegt: “U bent nu op de nul laag”. Lange rij. Wachten.

“Ik heb een afspraak met dokter T., maar ik moet eerst een formulier hebben voor bloedprikken” zeg ik en ik lever vast mijn patiëntkaartje in. Dat moet namelijk als je een afspraak hebt.

“Bloedprikken, bloedprikken, ja, hier heb je een formulier.”

“Superbedankt” en snel terug naar de lift, want het lab is op niveau 1. Lift zegt: “U bent nu op de eerste verdieping. Hier is ook de uitgang”. Eerder dan dat gaan de deuren trouwens ook niet open. Snel doorlopen naar lab, nummertje trekken, wachten, aanmelden.

“Wat is uw patiëntnummer?”

“Euh, dat staat op mijn kaartje en dat heb ik net ingeleverd.”

“We moeten echt een nummer hebben. Ga maar terug om te vragen. Of laat ze maar een sticker maken.”

Weer terug naar de lift naar niveau 0. Lift zegt: “U bent nu op de nul laag”. Goh. Nieuwe rij. Wachten.

“Ik moet een sticker hebben.”

“Stumpers (okee, dat zei ze niet, maar ik zag het haar denken). Ik ga ze even printen.”

“Ja, en ik heb dus zo een afspraak met dokter T. Zit ze vandaag hier of moet ik die andere wachtkamer hebben?”

“Euh, oh, nou, als je zo terug bent moet je je opnieuw even aanmelden.”

“Oh, ok.” en ik denk nog “Waarom? Wat maakt het uit? Zeg het nu gewoon!” maar ik zeg niks want mijn hoofd zit vol met moet sticker hebben en moet bloedprikken.

Terug naar de lift. Lift en ik zeggen gelijktijdig: “U bent nu op de eerste verdieping. Hier is ook de uitgang”. De andere mensen in de lift kijken me vreemd aan. Ik lach vriendelijk terug. Sprintje terug naar lab, want misschien kan ik nog met mijn oude nummertje. Gelukt! (“Goedemiddag prikmevrouwtje, ik ben 24-06-1978”, “U komt hier vaker?”). Enfin, naald in arm, bloed eruit, standaardklets over wat ze me allemaal aandoen en dan weer terug naar Reumatologie.

“U bent nu op de nul laag”. Argh!

Inmiddels zit er een ander mevrouwtje achter de balie en is er ook een nieuwe rij. Wachten. Ergeren. Meer wachten.

“Ik heb een afspraak met dokter T. Zit die vandaag hier of moet ik naar die andere wachtkamer?”

“Heeft u een patiëntkaartje?”

“…”

Ik ben heel, heel moe als ik eindelijk zit. Gelukkig is het spreekuur drie kwartier uitgelopen, dus ik kan even bijkomen. Vijf minuten nadat ik binnengeroepen ben sta ik overigens weer buiten. Mijn witte bloedcellen zijn weer gevonden, dat was het goede nieuws. Maar verder…wat een geneuzel zeg. Sjonge! Het enige voordeel is dat je er een lekkere blogpost aan overhoudt!

by Nicoline Wouterlood

IJspret

Dit weekend moest ik er toch echt aan geloven, na 10 jaar niet echt geschaatst te hebben stond ik toch weer op het ijs. Eerst mijn oude schaatsen opgehaald bij mijn ouders in Leiden, waar iedereen ook al druk aan het schaatsen was. Op het slootje op de onderstaande foto heb ik het ooit geleerd.

En vandaag dus het echt werk. Op naar de Loosdrechste Plassen! Nou, ik heb het denk ik een kwartiertje volgehouden en toen was ik er weer klaar mee. Dat lijf van mij wil echt niet en het schaatsen ben ik ook behoorlijk verleerd. Gelukkig kon je ook lekker wandelen op het ijs, dus heb ik het daar maar bij gelaten. En uiteraard warme chocolademelk gedronken en de erwtensoep geprobeerd. Dat schaatsen is dan misschien mijn ding niet meer, de koek en zopie zeker wel!

by Nicoline Wouterlood

Drie dingen die me deze winter door helpen: soep, the Mentalist en paracetamol

Gisteren hadden we niet bijzonder veel zin om te koken en dus aten we brood. Dat wil zeggen, vriendjelief maakte taartjes (boterhammen met hagelslag, honing etc.) en ik maakte soep voor mezelf, want dat eet hij niet, soep is namelijk  “voor als je ziek bent.” Maar gisteren voegde hij er wel aan toe dat als hij soep zou eten, hij die van mij wel zou lusten, want het zag er goed uit! Men neme een pak tomatensoep van Honig, even aan de kook brengen en dan een half bakje champignons, een blikje mais en een zakje (fijne) soepgroenten erbij. Tien minten pruttelen en je hebt superlekkere, superhete soep. Is het koud? Maak dat!

Daarna vond ik er op de bank niks aan, veel te koud en dus ben ik vroeg mijn bed ingedoken. Met laptop, want dan kon ik mooi nog een aflevering kijken van the Mentalist. Op SBS6 zeiden ze nog “heel Nederland raakt in de ban van the Mentalist” en dat geloofde ik natuurlijk niet, maar ik moet zeggen, het is echt superleuk. Als je nog wat te downloaden zoekt, deze serie is echt een aanrader.

Jammer alleen van die paracetamol. Ik heb een soort onverklaarbare pijn in mijn schouder en het lijkt steeds erger te worden. Zonder paracetamol kom ik de dag echt niet door. Het steekt en het brandt, wat zou het kunnen zijn?