Blijkbaar hebben ze het niet zo druk in het ziekenhuis, want ik werd vandaag gebeld en ik kan volgende week al starten. Het is ook allemaal minder heftig dan ik eerst dacht, alleen bij de eerste keer word ik vier dagen opgenomen. Startend op dinsdag krijg ik drie dagen een stootkuur prednison gevolgd door een dag chemo. En dan mag ik alweer naar huis! De rest van de chemo vindt eens in de twee weken plaats tijdens een dagbehandeling.

Goed nieuws dus! De komende week wordt gewoon een beetje raar en ik moet het allemaal gewoon maar over me heen laten komen. Wel prettig dat we het meteen gaan doen, des te eerder ben ik er van af. Poe!

Ik heb er lang over nagedacht, maar ik ga er toch maar weer eens wat over schrijven. Ook omdat ik best een ingewikkelde periode tegemoet ga en dat iedereen dan snapt waarom ik zo zit te zeuren of waarom ik er soms niet lijkt te zijn.

Ik heb dus SLE, een autoimmuunziekte die stomvervelend is. Nou kan het perioden lang heel goed gaan, alleen is dat bij mij op dit moment niet het geval. Mijn nieren doen het helemaal niet zo goed en daarvoor is eigenlijk maar een oplossing, namelijk een boel medicatie in de vorm van een lichte chemokuur en een stootkuur prednison. Met alle toestanden die daarbij horen dus: ziek, zwak en misselijk, mogelijk haaruitval, enorm aankomen, verhoogde vatbaarheid voor alle infecties en virussen die ronddwalen, enzovoorts.

Maar Het Moet! Mijn nieren moeten gered worden, anders gaat het richting dialyse en dat wil je niet.

De komende drie maanden ben ik daarom om de twee weken drie dagen in het ziekenhuis voor de kuur en de overige anderhalve week thuis en / of op kantoor om bij te komen. Bij de ene persoon valt het allemaal reuze mee en kun je gewoon blijven werken, een ander heeft er meer last van en die zit thuis. Ik moet het allemaal gewoon even aankijken, maar ik ga in ieder geval niet van tevoren zeggen dat ik drie maanden thuis zit – ik word al gek bij het idee (zie posts van een jaar geleden: van thuis zitten word je simpel)!

Hoe of dat het zit. Nou zo dus.

Grote foei voor de lange stilte hier, maar dat komt omdat ik superdruk ben met allemaal toestanden. Mensen zijn jarig, ik ben een baby kung-fu pakje in elkaar aan het zetten, er was een feestje en toen nog eentje, en een heleboel moeilijke woorden en nare beslissingen in het ziekenhuis, dus vandaar 🙂 Als ik er allemaal uit ben, dan horen jullie meer.

(Tot die tijd ben ik druk met eten, want ik heb een boel prednison en dus vreselijke honger haha!)

Het begint met dat je de plaatjes een beetje zat bent. En dan vind je de kopjes stom, moet de tekst anders en beginnen de kleuren je enorm tegen te staan. Dus – hoewel het in het tijdperk van rss en feedreaders bijna niet meer nodig lijkt – heb ik een update gedaan van de lay-out. Ik was aan de achterkant al over naar het kersverse WordPress 2.zoveel, en nu heeft ook de voorkant een kloddertje verf gekregen. Da’s pas je werk mee naar huis nemen!

PS Mocht het er nou foeilelijk uitzien in Internet Explorer, dan komt dat nog wel goed. Ik kan het thuis niet goed controlen, want ik heb geen IE (op de Mac).

Kijk hem nou, dit is hem toch gewoon? De baby van het jaar? Met dat superschattige konijn?! En daarom gaan jullie nu allemaal op hem stemmen! Hup! Naar die site!

Het is Wereld Lupus dag (niet klikken, enge mensen) vandaag! En om dat te vieren doen we een filmpje van House, want it’s never Lupus, alleen bij mij dus wel 🙂 Taart!

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=vpkzhvZ_CFM[/youtube]

Woei! Vandaag gaat het al een stuk beter dan gisteren, maar feit is dat er een gat in mijn rug zit en ik dus niet als een dolle dingen kan gaan doen (na het stofzuigen was ik bekaf). Dan maar wat klooien met een restje stof.

Ik heb voor het eerst een rits gebruikt, nou dat valt nog niet mee. Ook aan de binnenkant is er het een en ander niet helemaal zoals het hoort, maar dat zie je lekker niet aan de buitenkant. Hoop geleerd voor het volgende projectje!