Vandaag ben ik op bezoek geweest bij een heleboel verschillende krantenwebsites. Dat had ik beter niet kunnen doen, want dat had een hoop frustratie gescheeld. Het zat zo, ik wilde een link maken naar een artikel uit het Algemeen Dagblad van 4 maart, maar dat kan niet. Zonder dat je lapt kun je het artikel niet eens lezen. Een artikel online lezen kost bij het AD 1,15 euro. Daar kun je ook gewoon een hele krant van kopen. Eenzelfde bedrag betaal je voor een artikel uit Trouw en de Volkskrant. Het Parool is iets goedkoper. Daar kost een artikel 1 euro.

Het NRC geeft je iets meer waar voor je geld. Voor 1,30 euro heb je drie uur toegang tot de Aboneesite met het archief. Heel vervelend is wel dat je niet gratis kunt zoeken in het archief (van de digitale editie) of er voor jou interessante artikelen zijn maar perse een abonnement moet nemen om uberhaupt van de zoekfunctie gebruik te kunnen maken. Vreemd.

Nog mooier is het bij de Volkskrant. Daar betaal je zoals gezegd 1,15 euro per artikel, maar je kunt ook een dagpas kopen voor 9,50 euro. Voor dat bedrag kun je 24 uur in het archief. Als dat geen koopje is! Niet dus, want een proefabonnement van een maand op de papieren krant, die ze ook nog eens bij je thuis komen brengen, kost je ongeveer 11 euro. Dat begrepen ze bij de Volkskrant ook wel, dus hebben zij besloten om geen uitzondering te maken voor hun eigen abonnees. Abonnees moeten ook gewoon betalen voor online service. Dat is bij het NRC en en Trouw gelukkig niet het geval, hun abonnees mogen wel gratis in het online archief.

Ook de RSS feeds bieden geen oplossing. Elk nieuwsbericht dat ouder is dan een dag zit muurvast achter de betaalservice. Misschien dat ik de boel nog kan foppen door te spelen met de datum in mijn FeedReader, maar ik heb er al geen zin meer in. Ze doen zo hun best om te zorgen dat je niks kunt op de websites dat het voor mij niet meer hoeft. Zelfs als er al een gratis registratie wordt aangeboden is een krantenwebsite niet prettig surfen. Je moet zoveel gegegevens invullen (6 stappen bij de Volkskrant) dat het lijkt alsof je aan een online onderzoek meedoet. Over de gebruiksvriendelijkheid van de verschillende procedures ga ik al helemaal niet beginnen, dat was tenslotte niet de insteek van dit stukje.

Nee, dat je moet betalen, daar kan ik nog best in komen. Alleen waarom is het zo ontzettend duur? Stel dat er gemiddeld per 50 artikelen per dag in de krant staan. Dat is dan (6 dagen per week x 50 artikelen x 4 weken) 1200 artikelen per maand. Dus een artikel bij een proefabonnement (gemiddeld 11 euro) kost je 0,0092 euro. De 1,15 die ze er online voor vragen is 125 keer zoveel! En dan nog. Stel dat ik me eroverheen kan zetten dat ik 20 regels tekst koop voor de prijs waar ik ook een hele krant van kan kopen, dan heb ik er nog steeds niets aan. Ik wil namelijk naar het desbetreffende artikel verwijzen uit een ander stukje. Alleen, ook al koop ik het artikel, dan kan ik er nog steeds niet naar linken. En dat irriteert me echt mateloos! Als je een krant koopt mag je die toch ook aan een ander laten zien?

Gelukkig is er nog hoop. Bij de Telegraaf hoef ik vooralsnog nergens voor te betalen. Die site staat dan ook vol met advertenties waarmee ze makkelijk genoeg geld binnenkrijgen om de digitale editie in leven te houden. Ook het Reformatorisch Dagblad (goede artikelen, echt!) is gratis en heeft bovendien een snelle site, zonder al te veel poespas. En mijn eigen stadskrantje kost ook nog niets (wel vervelende registratie), maar dat zal wel gaan veranderen wanneer ze samengaan met het AD.

En nogmaals, dat je moet betalen vind ik echt niet erg. Maar kom met een normale prijs of geef de lezer waar voor zijn geld. Toegang tot de hele editie van die dag bijvoorbeeld. De krant zelf kostte dat in de winkel namelijk ook. Of heb ik het mis?

Ik liep naar binnen, ik keek nog eens goed en ik nam een beslissing. Ik ga hem kopen!

in·he·rent
1 van nature innig verbonden

Jippie, mijn PC-tje doet het weer! Aan de hand van het geluid dat uit mijn computer kwam suggureerden een tweetal techneuten dat het waarschijnlijk aan de voeding lag. Dus liet ik broertje-lief een nieuwe voeding kopen, want ik zet zelf geen stap meer in een computer winkel. Als vrouw wordt ik daar namelijk steevast genegeerd of anders bestookt met vragen waar ik echt geen antwoord op weet.

Samen schroefden we daarna mijn bak open om te kunnen concluderen dat de voeding inderdaad helemaal niks meer deed. Nou ja, helemaal niks, de ventilator zoefde nog wel een beetje, maar dat was niet voldoende om computer langer dan een kwartier aan de praat te houden.

Zo’n nieuwe voeding er dan zelf in hangen is echt een fluitje van een cent. Je volgt gewoon de kabeltjes en trekt de oude eruit, nieuwe erin, alles een beetje wegfrommelen, schroef-schroef en klaar! De achterkant van mijn bak lijkt nu helaas wel een soort discoshow, want ze schijnen die dingen niet meer te verkopen zonder absurde blauw, roze en groene lichtjes. Nou ja, hij draait in ieder geval weer als een zonnetje en ik kan weer stukjes typen!

Ergens vind ik het ook wel weer jammer dat ie het weer doet, want ik heb me het hele weekend zitten verlekkeren aan allerlei notebooks die ik van mezelf mocht gaan kopen als bak er definitief mee zou kappen…

Er is iets mis met mijn aura. Eerst moet ik verschrikkelijk hard werken zodat ik geen tijd heb voor de foto’s, stort daarna mijn computer thuis in elkaar. Ergens is het dan wel handig dat ik op deze mooie zondagmiddag gewoon op kantoor zit, zodat ik tenminste nog een berichtje kan typen. Pfff. Gelukkig begint morgen de lente!

Poe. Ik dacht ik dat ik dinsdag al aan de beterende hand was, moest het ergste nog komen. Woensdag en donderdag was ik een compleet van de wereld. 39 graden koorts is echt niet grappig. Vandaag ben ik gelukkig weer koortsvrij en ook weer in staat om een beetje dingen te doen. Een beetje, want ik ben me een partij moe van het ziek zijn, ik denk dat ik straks een maand niet meer hoef te slapen!

Mijn papa was net op televisie bij B en W. Hij is nogal gecharmeerd van zonnepanelen en niet van de overheid, dus dachten ze, we nodigen hem uit om vervelend te doen tegen staatssecretaris van Geel. En dat deed ie goed! Hij zat bijna naast Fabienne en noemde de staatssecretaris ‘buitengewoon dom’. Nou ja, niet direct van Geel zelf, maar zijn beleid. Heb gelachen! Ben trots!

Mijn vriendjes en ik hadden laatst een discussie over zinloze kennis. Dingen die je opslaat in je hoofd die nergens over gaan. Zoals “Gerard Joling heeft een haartransplantatie gehad”. Dat weet je, maar daar heb je niks aan.

Mijn nutteloze weetjes zijn met name feitjes die ik van Discovery Channel leer. Toen ik vanmorgen echter mijn trui aantrok, floepte er eindelijk eentje van mezelf in mijn hoofd. Alleen toen ik dat heel blij ging vertellen, bleek het feitje niet nutteloos, maar best handig. Zucht. Nog niks opgeschoten.

Het weetje: het labeltje met wasvoorschriften zit in truien en shirts altijd aan de linkerkant. (Dat is dus handig als je – als echte vrouw – die dingen in je nek eruit knipt en de voor- en achterkant van het product nogal op elkaar lijken, zoals bij mijn truien.)

Toch best een nutteloos stukje…mooi!

Het heeft gesneeuwd bij de vriendjes en vriendinnetjes die in Frankrijk op wintersport zijn!

Vandaag heb ik voor het eerst sinds tijden weer eens gereden! Alleen niet zo heel ver. Motor sloeg af, wilde niet meer starten, politie die toevallig langskwam duwde ons op het fietspad en daar stonden we dan…anderhalf uur in de kou te wachten op de Wegenwacht. Die hem zo aan de praat had. Een of andere elektrisch storing. Jaja. Ik zeg: bad karma!