In de keuken met Nic (7): Indiaas

Na een heerlijke curry bij vrienden had ik besloten dat ik dat best ook zelf kon maken. Alleen was de currypasta van de supermarkt ietwat teleurstellend, zodat ik op internet ben gaan zoeken naar hoe dat beter kan. Dat leverde vrijwel meteen een leuk recept op (heel die website is trouwens fantastisch), alleen een ingrediënt was mij totaal onbekend, namelijk ‘garam masala’. Wikipedia bood uitkomst en zei “Garam Masala is een geroosterd mengsel van specerijen. Het recept is afkomstig uit India.” Aha, nog een recept. Ook maken dus.

Beide recepten bestonden uit een lange lijst kruiden en specerijen en er is maar een plek waar je die kunt halen: op naar de toko. Sowieso vind ik de toko een feestje, want ze hebben ongelofelijk veel spulletjes die je allemaal wilt hebben in een hele kleine ruimte gepropt en het kost ook nog eens bij niets. Met volle tasjes weer naar huis.

De garam masala is een kwestie van vijzelen, vijzelen en nog eens vijzelen. Wat ik overigens iedereen kan aanraden om gewoon een middagje te doen want het is niet alleen heel erg zen, je hele huis gaat er ook nog eens onwijs lekker van ruiken. Naar vakanties naar verre oorden, Oosterse markten of – ach ja – afhaal Indiaas van thuisbezorgd.nl.

En na al dat vijzelen, beetje zeven, nog meer vijzelen, stampen, vijzelen en nog een laatste keertje zeven heb je je eigen potje garam masala mix!

En dan zou ik nog bijna vergeten dat het oorspronkelijke idee was om currypasta te maken. Dus nog meer vijzelen, nog meer ingredienten bij elkaar zoeken, dingen doen die ik nog nooit gedaan had (gember schillen), hakken, hakken, hakken, beetje bakken en dan ineens is hij er:  je currypasta. Staat nu in de diepvries in te vriezen als currypastablokjes. Binnenkort laat ik nog wel weten of het met vlees net zo lekker was als dat het rook. Beloofd.

Voedselparanoia

Koken is toch wel een beetje een hobby en ook boodschappen doen vind ik helemaal niet erg. Alleen doe ik daar blijkbaar veel langer over dan normale mensen. Ik ben namelijk een extreme datumchecker. In de supermarkt, maar ook thuis, alles wat ik in mijn mandje, de koelkast of een pan stop wordt gecontroleerd op datum. Is het nog goed? Hoe lang nog? Moet ik iets anders koken?

Want het gekke is, zo’n datum zegt ’tenminste houdbaar tot’. Wat moet ik daar toch mee? Als iets tenminste houdbaar is tot vandaag, verliep de houdbaarheid dan stipt om 12 uur afgelopen nacht? Want wat zegt tenminste eigenlijk? Kan het nog wel eventjes? Moet het gaan stinken? Gaat het eten een nieuw leven leiden nadat de datum verlopen is? Hoe kom ik daar achter?

Ik kan daar dus niets mee. Alles wat de datum heeft van vandaag kan ik van mijn hoofd niet meer gebruiken. En dat is zo zonde! Hoe kom ik daar toch van af? Het gekke is dat ik er bij fruit geen last van heb, daar staat tenslotte ook niets op en durf ik prima op mijn knijp- of hee-zie-ik-daar-schimmel-vermogen te vertrouwen. Maar bij zo’n beetje al het overige…help!

Een ode aan koriander en mango

Voordat ik afgelopen maart bij Grote Zus was geweest vond ik koriander echt heel erg smerig en mango moest je al helemaal niet mee aankomen. Maar Australie ligt nogal dichtbij Azie en daardoor worden Australische keuken en supermarkt overspoeld met Oosterse invloeden en producten. Ik ontkwam niet aan koriander, vreemd fruit en noedels. Grappig genoeg sloeg mijn smaak helemaal om en vandaag heb ik me nog even uitgeleefd – voordat vriendje terug is uit Kopenhagen en we weer aan de normale kost gaan.

Ziehier mijn ode aan koriander en mango: glasnoedelsalade en springrolls met mango, shii take en heel veel koriander!

Spaanse tomatentaart

Hebben jullie hem al? De nieuwe Allerhande? Die Spaanse tomatentaart, maak die! Oef wat was hij lekker! Wel de slagroom (gatver) vervangen door roomkaas, de chorizo (100 gram is zat) niet eerst bakken maar gewoon erdoorheen donderen en de laatste 5 minuutjes met wat extra gerapste kaas nog even in de oven laten staan en je hebt echt een superavondeten.

Hoe ze er echter bij komen dat dit een hoofdgerecht is voor 8 (!) personen is mij een raadsel. Met z’n tweetjes was hij ook schoon op!

Sushi deel II

Vanmorgen even naar de toko geweest om wat spulletjes te halen en zie hier het resultaat! Ik heb stiekem al geproefd en het smaakt heerlijk. Is het al bijna etenstijd?

Alleen die linksachter, die is niet helemaal goed gegaan hehe. Maar ik ben allang blij dat de rijst erg goed smaakte, het was toch een heel proces om dat te maken. Wassen, koken, laten staan, dressing maken en erdoorheen scheppen, afkoelen, al met al ben je alleen met de rijst al zeker een uur bezig.

Wil je het toch proberen? De beste tip die ik van vriend Google kreeg was ‘zet eeen bakje neer met wat water en een scheutje rijstazijn waarin je je vingers kunt dopen zodat de rijst er niet aan plakt’. Dat hielp. Boelveel!

Sushi

Rauwe vis (geen zorgen, de zalm is gerookt) is misschien niet zo’n goed idee in mijn toestand, maar zolang ik me goed voel, vind ik het best kunnen. Ik heb net zelf sushi gemaakt! Supersimpel eigenlijk, het komt neer op een half uurtje klungelen met een oprolmatje, gedroogd zeewier en ongelofelijke plakrijst. Ik durf er geen foto van te maken, want hoogstaand ziet het er niet uit, maar als het lekker is maak ik het vast nog een keer en dan volgen wel wat plaatjes. Deal?

(Waarom ik mezelf dit aandoe vraag je? Van de prednison krijg ik ontzettende vreetkicks, waar ik niet aan toe mag geven van mezelf. Ik zou de hele dag wel kunnen eten, maar alles is al zo gezwollen en dan voel ik me echt helemaal niet lekker. Bezig zijn met eten maken daarentegen helpt onwijs om mijn gedachten wat snaaien betreft te verzetten. Het is eigenlijk gewoon therapeutisch. Ook leuk voor vriendje-lief, want ik kook alles wat hij maar wil, maakt niet uit hoe lang het duurt of hoeveel werk het is!)

In de keuken met Nic (6): Zalmtaart

Aangezien ik door de Prednison alleen nog maar aan eten denk, heb ik van het weekend met mijn neus in de kookboeken gezeten om wat lekkere recepten uit te zoeken om deze week te proberen. Maar eerst stond er zalmtaart op het programma, van een receptkaartje van de Albert Heijn. Uiteindelijk heb ik van alle ingrediënten alleen de zalm serieus genomen, voor de rest maak ik quiche toch het liefste op mijn eigen manier. Niks geen slagroom of melk en bladerdeeg, nee, hartigetaartdeeg moet je hebben en een mengsel van drie eieren en roomkaas. En ook het groentenpakket dat erin moest vond ik een beetje jammer, dus werd het een eigen mix van rode paprika en bosui. Heerlijk!

PS Omdat het toch zo lekker ging, dat gekook, vond ik dat ik ook best koekjes kon bakken gisteren. Eierkoeken, volgens het recept van de moeder van. Snel en makkelijk en mislukken kon niet. Op het oog leek het ook heel wat. Helaas waren ze verder niet te eten haha! Morgen een nieuwe poging. Ik kan toch verdorie wel koekjes bakken?