Rauwe vis (geen zorgen, de zalm is gerookt) is misschien niet zo’n goed idee in mijn toestand, maar zolang ik me goed voel, vind ik het best kunnen. Ik heb net zelf sushi gemaakt! Supersimpel eigenlijk, het komt neer op een half uurtje klungelen met een oprolmatje, gedroogd zeewier en ongelofelijke plakrijst. Ik durf er geen foto van te maken, want hoogstaand ziet het er niet uit, maar als het lekker is maak ik het vast nog een keer en dan volgen wel wat plaatjes. Deal?

(Waarom ik mezelf dit aandoe vraag je? Van de prednison krijg ik ontzettende vreetkicks, waar ik niet aan toe mag geven van mezelf. Ik zou de hele dag wel kunnen eten, maar alles is al zo gezwollen en dan voel ik me echt helemaal niet lekker. Bezig zijn met eten maken daarentegen helpt onwijs om mijn gedachten wat snaaien betreft te verzetten. Het is eigenlijk gewoon therapeutisch. Ook leuk voor vriendje-lief, want ik kook alles wat hij maar wil, maakt niet uit hoe lang het duurt of hoeveel werk het is!)