Ondanks dat het vandaag de meest deprimerende dag van het jaar is, stapte ik vrij opgewekt het ziekenhuis binnen voor mijn afspraak. Snel met de lift naar niveau 0 waar de balie van Reumatologie is. Lift zegt: “U bent nu op de nul laag”. Lange rij. Wachten.
“Ik heb een afspraak met dokter T., maar ik moet eerst een formulier hebben voor bloedprikken” zeg ik en ik lever vast mijn patiëntkaartje in. Dat moet namelijk als je een afspraak hebt.
“Bloedprikken, bloedprikken, ja, hier heb je een formulier.”
“Superbedankt” en snel terug naar de lift, want het lab is op niveau 1. Lift zegt: “U bent nu op de eerste verdieping. Hier is ook de uitgang”. Eerder dan dat gaan de deuren trouwens ook niet open. Snel doorlopen naar lab, nummertje trekken, wachten, aanmelden.
“Wat is uw patiëntnummer?”
“Euh, dat staat op mijn kaartje en dat heb ik net ingeleverd.”
“We moeten echt een nummer hebben. Ga maar terug om te vragen. Of laat ze maar een sticker maken.”
Weer terug naar de lift naar niveau 0. Lift zegt: “U bent nu op de nul laag”. Goh. Nieuwe rij. Wachten.
“Ik moet een sticker hebben.”
“Stumpers (okee, dat zei ze niet, maar ik zag het haar denken). Ik ga ze even printen.”
“Ja, en ik heb dus zo een afspraak met dokter T. Zit ze vandaag hier of moet ik die andere wachtkamer hebben?”
“Euh, oh, nou, als je zo terug bent moet je je opnieuw even aanmelden.”
“Oh, ok.” en ik denk nog “Waarom? Wat maakt het uit? Zeg het nu gewoon!” maar ik zeg niks want mijn hoofd zit vol met moet sticker hebben en moet bloedprikken.
Terug naar de lift. Lift en ik zeggen gelijktijdig: “U bent nu op de eerste verdieping. Hier is ook de uitgang”. De andere mensen in de lift kijken me vreemd aan. Ik lach vriendelijk terug. Sprintje terug naar lab, want misschien kan ik nog met mijn oude nummertje. Gelukt! (“Goedemiddag prikmevrouwtje, ik ben 24-06-1978”, “U komt hier vaker?”). Enfin, naald in arm, bloed eruit, standaardklets over wat ze me allemaal aandoen en dan weer terug naar Reumatologie.
“U bent nu op de nul laag”. Argh!
Inmiddels zit er een ander mevrouwtje achter de balie en is er ook een nieuwe rij. Wachten. Ergeren. Meer wachten.
“Ik heb een afspraak met dokter T. Zit die vandaag hier of moet ik naar die andere wachtkamer?”
“Heeft u een patiëntkaartje?”
“…”
Ik ben heel, heel moe als ik eindelijk zit. Gelukkig is het spreekuur drie kwartier uitgelopen, dus ik kan even bijkomen. Vijf minuten nadat ik binnengeroepen ben sta ik overigens weer buiten. Mijn witte bloedcellen zijn weer gevonden, dat was het goede nieuws. Maar verder…wat een geneuzel zeg. Sjonge! Het enige voordeel is dat je er een lekkere blogpost aan overhoudt!
Haha, dat “hier is ook de uitgang” zeg ik nog steeds als ik in een willekeurige lift sta. Mensen kijken me altijd raar aan, maar dat blijft ook zo ontzettend in je hoofd hangen!
Nou, kijk dan maar even naar deze om je op te vrolijken!
http://cakewrecks.blogspot.com/2009/01/wedding-crashers-cake-wrecks-style.html
efficiënt voor de artsen dat van te voren bloedprikken… Maar hoe inefficiënt voor de patiënt, vooral als het zo gaat! Alsof je voor je lol door zo’n ziekenhuis huppelt. En dan ook maar 5 minuten bij je arts en weer buiten… Je zou je bijna afvragen of ze je wel echt hoeven te zien.
Bij mij gaat het gelukkig meestal anders. Mijn prive-neuroloog en ik zijn bijna op vriendschappelijke voet met elkaar, bloedprikken kan gewoon op de afdeling en zoals ik het wil (vlindernaaldje, bedankt) en na de controle afspraak, de uitslagen krijg ik meestal smiddags per mail van de neuro. Het enigste waar ik over kan zeuren is de langzaamheid van de mevrouw die na afloop de afspraken maakt…
Mijn vorige dokter was veel fijner, die nam echt de tijd, hoe druk het ook was. Dat mis ik nu wel heel erg. Want deze is echt tien keer niks. Ze zegt gewoon “Verder gaat het wel goed he?” en dan zeg ik van “Nou, gaat wel. Ben wel erg veel moe enzo.” En dan zegt ze alleen uh-huh. En dan niks. Daar heb ik dus niets aan.
En toen zei ze “We gaan anders je medicijnen wel switchen naar die andere mogelijkheid. Ik ga dat overleggen met de groep.” Waarop ik zei “Wil ik niet, hoef ik niet, want daarmee kun je geen babies.” Niet dat ik die nu wil, maar het gaat om het principe. En toen keek ze me echt aan alsof ik gek was ofzo. Nou, het was echt niet de eerste keer dat ik dat vertelde. Ik ga echt niet zonder meer doen wat zij denken dat nodig is, ik wil me er ook goed bij voelen! Maar dat schijnt niet helemaal over te komen.
Trut 🙂
Indd… Zolang je maar sterk in je schoenen blijft staan en jezelf voor op stelt in plaats van de medicijnen!
BitchBitchBitchBitchBitchBitchBitchBitchBitch!