Ik dacht altijd dat ik alleen de ‘inwendige’ versie van SLE had en dat het qua buitenkantje wel mee viel, maar daar ben ik even hard op teruggekomen zeg. Het begon met wat plekjes en dat werden er meer en meer en meer, tot ik h e l e m a a l onder zat. Naar de dermatoloog dus, zalfje gekregen. Alleen dat deed niets. Na het weekend heb ik meteen gebeld. Druk. Dokter belt je dinsdagmorgen terug. Dinsdag, dokter druk, belt je eind van de middag terug. Maar ergebeurde niets en de apotheek dreigde dicht te gaan, dus heb ik aan het eind van de middag zelf gebeld. Dokter echt druk, belt je terug. Half uur later weer gebeld, voicemail, polikliniek naar huis. Dokter? Dokter kwijt. Op de valreep belde hij zowaar. Om kwart over negen. Hij kon alleen niets doen, dus hij zou me woensdag terugbellen. Woensdag belde de dokter inderdaad weer. Hij had een plekje voor me gevonden! Volgende week dinsdag! Of ik dat uithield. Euh, nee. Wat flink overdrijven en zachtjes snikken later mocht ik de volgende dag langskomen. Vandaag.

En vandaag had ik een goede dokter! Een echte! Hij nam de tijd, haalde er een ander bij (het Dermatologisch opperhoofd geloof ik), bekeek werkelijk alles wat er te bekijken viel, belde mijn reumatoloog, stuurde me naar bloedlab en gaf me een stootkuur prednison mee. En een nieuwe afspraak. En hij belde ook nog een maatje van hem om wat andere vragen van mij te beantwoorden. En ook hoef ik dat ranzige zalfje niet meer te smeren.

Jammer is wel dat ze me ‘verboden’ hebben om te werken. “Je bent echt heel ziek hoor” zei het opperhoofd. Dat is raar, want ik voel me niet echt ziek, ik ben er alleen heel moe van. En gestressed ook wel. Van al dat gedoe ook met name. Maar toch, ik ben zo opgelucht!