Avonturen bij de dierenarts

Arme Jopie! Hij heeft nooit wat, maar toen we gisterenavond laat uit Kopenhagen terugkwamen en hem wat te eten gaven, was het helemaal mis. Kokhalzen, zielige geluidjes, hoesten, zijn hele lijfje trilde ervan. Gelukkig ging het halverwege de nacht iets beter en viel ie helemaal uitgeteld in slaap. ’s Ochtends de poezenoppas gebeld en toen bleek dat hij al sinds zaterdag niet helemaal lekker was. Dus gingen wij vanavond meteen uit werk naar de dierenarts.

Druk. Heel druk.

Eerst mocht er een mevrouw met een konijn naar binnen, maar die kwam na een half uur snikkend en met een leeg kooitje naar buiten.

Toen mocht er nog een mevrouw met een konijn. Die kwam met helemaal niks meer naar buiten, want het konijn moest blijven om ’s ochtends geopereerd te worden.

En toen waren wij. Lichtelijk nerveus naar binnen. De dierenarts keek even en zei toen “Ik doe hem even onder zeil, dan kan ik beter kijken.” Even een spuitje en daar ging ie, compleet van de wereld. Bleek er een grasspriet van 12 centimeter in zijn keeltje vast te zitten!

En hoe zielig het ook was, ik heb wel gelachen. Want hij lag daar, plat op zijn buik, pootjes gespreid, geen gezicht! Gelukkig mocht hij – in tegenstelling tot de konijnen – wel meteen weer mee naar huis en loopt hij hier nu rond alsof ie dronken is. Want de voorkant doet het vrij snel weer, maar de achterkant valt steeds om. Arm beestje!

4 Comments

Comments are closed.