Mijn korte vakantie zit er weer op en alles is prima gegaan. Na 3 keer infuusprikken (tuig), 1 zak stollingsmiddel, 1 zak trombocyten, 1 echo, 1 flinke verdoving van de huid, 2 nierbiopten, 2 ECG’s, 12 uur naar het plafond staren, 4 paracetamols, 2 keer bloedprikken en 2 uitgelezen boeken, mocht ik weer naar huis. Erg gelachen met de kersverse co-assistente (zij – met haar 84 vragen – “Heb je last van je gehoor?”, ik “Wat?”, wij lachen) en het verplegend personeel (lief). Over twee weken de uitslag, niks aan de hand.

Alleen – dat heb ik weer – tijdens het naar het plafond staren ging mijn hart een beetje gek doen. Nou doet hij dat wel vaker, maar als je toevallig op zo’n moment in een academisch ziekenhuis ligt, worden meteen de hulptroepen ingeschakeld. Er kwam een mannetje om een hartfilmpje te maken en precies op het moment dat hij halverwege was, was hart klaar met gek doen. Dus toen had ik een heel vreemd filmpje met een half druk, half kalm hart. Verwarring alom. Cardioloog opgetrommeld, kon niks vinden, maar hij wil wel graag wat vervolgonderzoek doen. Nu mag ik binnenkort naar de cardiologie-afdeling voor een holteronderzoek (24 uur met een kastje rondlopen) en een echo van mijn hart.

Oh joy! Daar was ik tenslotte nog niet geweest. Maar let’s face it, dit is toch potverdorie niet normaal! Ik kan er echt niet over uit hoe stom dit is. Sjonge. Gelukkig maak ik me niet onwijs druk (dat is slecht voor hart, ha!), ik ga wel met zo’n kastje lopen hoor. Climb that mountain!

Update: blijkbaar maken ze zich toch niet echt heel druk en veel zorgen om mijn rikketik, want de afspraak is pas op 18 juli (kreeg brief)!