Ik wacht wel

Ter voorbereiding van chemokuur deel 4 van morgen, moest ik vandaag even wat bloed laten prikken in het ziekenhuis. De vorige keer had ik alle formulieren al meegekregen, want dan zou het lekker snel gaan. Die vlieger gaat alleen helaas niet op wanneer ze de verkeerde datum op het formulier invullen. Paniek alom, tippex erbij, alles opnieuw. Ja hoor, ik wacht wel.

Toen het prikken zelf. Ik vond het al verdacht rustig, bleek het en soort stagiairedag te zijn. De eerste stagiair durfde mijn dunne vaatjes niet aan en dat was prima, want hij kwam zo onzeker over dat ik hem sowieso niet in mijn buurt wilde hebben. Ik vond hem stom, al meteen toen ik hem zag. Zijn medestagiair met de “Oh, dat doe ik wel even” attitude vond ik een stuk leuker. En potverdorie, hij prikt hem in een keer goed! Helaas moest die andere Harry daarna de afhandeling weer doen, alle formulieren controleren op geboortedatum, checken of ze wel de juiste buisjes hadden gedaan en ondertussen mopperen op de prikkoning dat die niet de boel netjes had afgeplakt. Eikel. Daarna moest uiteraard ook de begeleider nog het een en ander controleren. Ja hoor, ik wacht wel.

Ook de apotheek maakt er trouwens weer hun gebruikelijke potje van. Op maandag kwam ik wat prednison halen, maar ze hadden niet genoeg op voorraad. “We geven je nu wat we hebben en dan ligt morgen de rest klaar. Een herhaalrecept? Nee dat is niet nodig, dat houden we hier. Gewoon even je naam noemen.” Dus toen ik dinsdag weer aan de balie stond was dat herhaalrecept in geen velden of wegen te bekennen. “Weet je zeker dat je niet al alles gehad hebt?”. Uhuh! Ga maar zoeken, ik wacht wel. Ik wacht altijd. Ik blijf namelijk net zo lang staan tot ik het heb. Dat zien ze blijkbaar wel aan me, want de halve afdeling werd opgetrommeld voor het zoeken. En na een kwartiertje, eindelijk gevonden. Maakt mij niet uit. Ik wacht wel.