Plaatje

Pootjes in de knoop.

Arme Jopie! Hij heeft nooit wat, maar toen we gisterenavond laat uit Kopenhagen terugkwamen en hem wat te eten gaven, was het helemaal mis. Kokhalzen, zielige geluidjes, hoesten, zijn hele lijfje trilde ervan. Gelukkig ging het halverwege de nacht iets beter en viel ie helemaal uitgeteld in slaap. ’s Ochtends de poezenoppas gebeld en toen…

Beetje jammer. Mijn fijne nieuwe telefoon komen ze morgen gewoon weer ophalen. Het geluid dat zo slecht was, waar ik eerst wel mee kon leven, blijkt toch een soort van verschrikkelijk irritant te zijn. Ik heb mijn belbundel verdrievoudigd en dat is ook wel noodzakelijk want ik versta helemaal niets van wat er gezegd wordt….

Ik heb er lang over nagedacht, maar ik ga er toch maar weer eens wat over schrijven. Ook omdat ik best een ingewikkelde periode tegemoet ga en dat iedereen dan snapt waarom ik zo zit te zeuren of waarom ik er soms niet lijkt te zijn. Ik heb dus SLE, een autoimmuunziekte die stomvervelend is….