Als je Memento net zo’n geweldige film vond als ik, heb je net een briljante documentaire gemist. Echte mensen met hetzelfde probleem. Wat ik me altijd afvroeg bij Memento heb ik net beantwoord gekregen. Hoe onthou je dat je steeds dingen vergeet en als je steeds iets tegen jezelf zegt, onthoud je het dan wel, hoe werkt zo’n ziekte nu echt? Uit de documentaire kan ik maar een conclusie trekken: het korte termijn geheugen is een raar iets.

Wat ik het meest treffend vond was het meisje dat steeds zei:”Kijk! Ik wordt gefilmd!”, zelfs 15 seconden nadat de filmmakers zich hadden geintroduceerd maar het meisje even naar de keuken liep. Wat de treurigheid van die situatie ook heel duidelijk maakte, was het stukje waarin het meisje aantekeningen van de dag in haar dagboek schreef. De filmster vroeg “Als je nou over een jaar terugkijkt naar deze dag, wat weet je dan nog van vandaag?” En het meisje zei: “Ik lees de woorden, maar ik weet niet meer hoe het was.” Lijkt me verschrikkelijk! Maar aan de andere kant, een van de andere mensen in de documentaire zei het ook al, als ze een spelletje verliezen of iets stoms doen, maakt het ze niet uit, ze weten het straks toch niet meer.

Ik ga van het weekend Memento weer kijken.