World Press Photo 2004

Nog een tip om heen te gaan: de World Press Photo tentoonstelling in de Oude Kerk in Amsterdam (nog tot en met zondag 20 juni te zien). De ramptoeristen onder ons gaan meteen na binnenlopen van de kerk linksaf, rechtstreeks naar de Hard News Stories, een minder prettige sectie met veel bloederige foto’s. Nare plaatjes dus, maar daarom niet minder indrukwekkend. Erg confronterend met het slechte in de mens.

Sportfreaks en natuurliefhebbers gaan daarom niet links maar direct rechtsaf, naar de vrolijke sport en natuur sectie. Vooral het kleurcontrast tussen de linkerkant van de kerk en de rechterkant is toch vrij opvallend. Van stoffig, bloederig en veelal zwart-wit, ga je naar sprankelend, verfrissend en alle kleuren van de regenboog. Er zitten weer een aantal prachtige foto’s tussen!

Komt je uit Amsterdam zelf? Houd je ogen afgewend van links en rechts en steek dwars door naar de andere kant van de kerk. Daar hang een aparte serie met portretten uit de multiculturele samenleving. Uit de vele verschillende bevolkingsgroepen die Amsterdam rijk is, is een aantal personen gekozen die met foto en verhaal stiekem achter de WPP tentoonstelling verstopt hangen!

Troy

Meer nog dan Gladiator bracht Troy me terug naar de middelbare school met blokuren Grieks, alpha-beta-gamma en de gruwelen van werkwoordverbuigingen. Grieks was echter niet alleen drama op vrijdagmiddag, er was ook ruimte voor spannende verhalen over eindeloze oorlogen, stoere helden en beeldschone vrouwen – verhalen die je helaas wel eerst zelf moest vertalen. Zodra het mocht heb ik Grieks dan ook laten vallen waardoor de details van de Trojaanse Oorlog me ook enigszins ontschoten waren toen ik eindelijk de film zag. Echter niet voldoende om me niet te ergeren aan bepaalde wendingen in het plot.

Er waren twee dingen die ik echt heel stuitend vond. Ten eerste het tweegevecht tussen Paris en Menelaus. Dat gevecht is er nooit geweest, want volgens de overlevering overleeft Menelaus de oorlog gewoon en neemt hij Helena als het afgelopen is mee terug naar Sparta. Het tweede wat echt absolute flauwekul was, was dat ze Achilles bij Odysseus in het Paard gestopt hadden. Kom op nou, Achilles was toen al (jaren?) dood! De enige reden dat hij in het Paard zat, was zodat Hollywood een mooie luv-story in een film vol geweld kon verwerken. Briseis (overigens geen familie van en ook geen priesteres, maar dat terzijde) en Achilles moesten waarschijnlijk gezellig romantisch doen om ook vrouwen naar deze film te lokken. Totaal overbodig! Brad Pitt staat bijna vol continu in zijn naaktpak, lijkt me voldoende reden om als vrouw toch wel naar de bioscoop te gaan!

Genoeg gemopperd over al dan niet historische onjuistheden! Al deze kleine onvolkomenheden waren gewoon noodzakelijk om tien jaar oorlog in een film van tweeëneenhalf uur te stoppen. En hoe! De kostuums – het gebrek eraan bij de mannen 😉 – vond ik prachtig! En ook de actie, de opbouw van de omgeving en de vechtscenes waren cool! Hoe Pitt (Achilles) zijn karakter neerzette als tegelijkertijd koelbloedig en emotioneel vond ik geweldig, maar ook Priamus en Agamemnon (die me vreselijk aan Blackadder deed denken…doet hij daarin ook iets?) vond ik super acteren, in tegenstelling tot de mannelijke karakters Paris en Patroclus. De vrouwelijke rollen van Helena en Briseis vond ik wel wat zwak neergezet, alleen Andromache (vrouw van Hector) kon ik van de vrouwen echt waarderen.

Ondanks alle kleine stomme dingetjes heb ik me toch heel erg vermaakt! Je vergeet stiekem namelijk wel dat je naar een halve animatie film zit te kijken; ze hadden maar een schip of drie en toch zie je er duizend! En je inleven is ook al niet moeilijk: iedereen heeft wel een beetje gelijk en iedereen verdient het eigenlijk wel om te winnen of in ieder geval te overleven. Enige uitzondering is natuurlijk Agamemnon…in-en-in slecht! Zo zie ik het graag!

CP-220 deel II

Eindelijk was ik weer beter genoeg om te kunnen werken en dus om mijn printertje op te halen! Na eerst een korte detour via de Praxis (ik had de stoppen laten knallen…oeps) was het thuis een flinke klus van uitpakken, in elkaar zetten en aansluiten van de CP-220. Ik moet zeggen, het ging heel voorspoedig en het printen zelf is echt heel erg simpel! Camera aan de printer hangen, plaatje selecteren, twee keer op een knopje klikken en het printertje begin te snorren!

Het leuke is ook dat je alles kunt zien gebeuren! Eerst het papier er doorheen voor geel (dan denk je de eerste keer dat het he-le-maal mis gaat, maar dat hoort zo), dan rood, blauw en ten slotte nog een extra keer voor zwart en een beschermend laagje ofzo (denk ik)… en voor je het weet heb je een prachtig plaatje! Ik ben er helemaal blij mee, wat een top apparaat!

(Ok, een klein minpuntje: het ding heeft geen uitknop…moet toch weer gewoon de stekker eruit trekken…beetje jammer.)

Doodle Diary mei 2004

Een tijdje terug postte ik over het initiatief van de Everyday Matters praatgroep over het maken van een doodle diary. Ik ging vol goede moed aan de slag en wat ze zeggen is helemaal waar. Ook al zijn er dagen waar je minder blij mee bent, het resultaat als geheel is goed! En het leuke is, als ik het ding zie weet ik nog precies wat ik die dagen deed, ondanks dat het een schetsje is van 2,5 bij 3 centimeter 🙂

Zoals beloofd het resultaat – de laatste dagen van mei moet in nog inkleuren, ik heb alleen geen potloden hier, schande!

Canon CP-22

Jaaaaa! Na een ultrakort bezoekje aan de real-life winkel waar hij natuurlijk uitverkocht was (dat heb je in Nederland wanneer iets tot ‘beste koop van de maand mei’ uitgeroepen wordt door de Consumentenbond), heb ik hem zijn iets nieuwere broertje in de online shop besteld! En wegens de briljante feature ‘afleverdatum invullen’, weet ik dat hij aankomende dinsdag keurig netjes op werk afgeleverd wordt :-)!

Wattan? De CP-220 Compact Photo Printer natuurlijk, camera eraan hangen, op wat knopjes klikken en na 85 seconden fotootje uitgeprint…!

Update: keek net even snel mijn mijn online bestelstatus, zie ik dit “Orderstatus: Uw bestelling is verpakt en staat klaar voor vervoer naar het afleveradres.” Nou kan ik helemaal niet meer wachten!!!

Update 2: zoals beloofd issie gisteren op werk afgeleverd…maar ik ben ziek! En dus niet daar! Wat enorm suf! Maa morgen ga ik echt weer werken…ik moet hem zien!

Een nieuw Coolbook

Toen ik vorig jaar begon met mijn papieren Coolbook, had ik nooit durven dromen dat hij zo snel vol zou zijn! En inmiddels ben ik al met deel II gestart, maar – zo had ik ooit bedacht – dat mocht niet hetzelfde type boek zijn. Deel II werd uiteindelijk een Coolbook met ringbanden in het midden, alleen de maat die ik had gekocht bleek in de praktijk dusdanig onhandig, dat ik nu echt besloten heb om daar niet mee door te gaan. Het ding is ideaal voor schetsen, maar vreselijk naar om in de knippen, plakken, verven en schrijven. Hij mist iets, heeft geen uitstraling, is er gewoon niet geschikt voor. Dus na een winter modderen kocht ik twee maanden terug een andere. Maar ook die heeft inmiddels afgedaan. Hij is te stijf, te stug, het papier te wit, ik krijg al een writersblock als ik er aan denk.

Ondertussen stapelen de dingen die schreeuwen om bewaard te blijven zich op. Er moet echt een nieuwe komen! Een goede! Een echte! Een mooie! De redding kwam onverwacht. Vriendinnetje A. is inmiddels ook helemaal een het schrijven en tekenen geslagen en toen ik haar Coolbook zag, was ik op slag verliefd. Een heuse, echte moleskine. Wat? Ja dat dacht ik toen ook. Voor zover ik het tot nu toe begrepen heb is de moleskine de koningin der Coolbooken. Zonder er ook maar iets in te schrijven heeft het ding – naast een mooie naam – al heel veel historie van zichzelf! (En zuurvrij papier, iets wat ze bij mijn standaard spullenshop niet begrepen; gelukkig hebben ze er verder wel veel prima spul.)

Hoe dan ook, ik kan niet wachten tot zij binnen is!