De dokter vroeg vandaag “Hoe gaat het met je?” en dat was raar, want dat was ook mijn vraag aan hem, “Ja, hoe gaat het met mij?”. Gelukkig gaat het volgens de doktoren best goed. Het merendeel van de uitslagen is positief. Mijn beenmerg doet nog wat het hoort te doen (en dat is mooi want ik doe van mijn leven geen beenmergpunctie meer) en het stukje klier dat ze uit mijn oksel hebben gesneden was ook precies dat. Gewoon klier.
Probleem blijft dat ik een veel te lange bloedstollingstijd heb (normaal is tussen de 2 en 8 minuten en bij mijn laatste test hebben ze het na een half uur opgegeven) en ze daardoor bepaalde dingen niet kunnen onderzoeken. Geeft niet, want het begint erop te lijken dat mijn bloed uit zichzelf beter begint te worden. De ziekte die ze vermoeden dat ik heb (SLE, niet gaan googlen, dat maakt je alleen maar bang) gaat met ups en downs, dus waarschijnlijk zit ik nu in een up-stadium.
Al met al ben ik behoorlijk opgelucht. Al dat wachten en stiekem panieken valt niet mee en daarom heb ik om het te vieren zoveel chocolade gegeten dat ik er een beetje misselijk van ben. Morgen maar even naar het postkantoor om 70 kaartjes te kopen om iedereen te bedanken voor de morele steun..!